Untitled - Stichting Papua Erfgoed

EPILOOG
De douane-ambtenaar, die mopperde toen ik uit Sydney op Biak
aankwam, was in een nog somberder stemming bij mijn vertrek.
Lange tijd zat hij met moeilijke aandacht over mijn papieren gebogen.
„Waar hebt u dat geld uitgegeven?" vroeg hij, toen hij zag dat
mijn traveller's cheques grotendeels waren ingewisseld.
Het ging hem niet aan, en daarom toonde ik hem in een lichtzinnige
bui een koteka en een stenen bijl, die iemand me cadeau had gedaan.
„Ik heb het besteed aan deze producten der cultuur van Nieuw-
Guinea," zei ik.
„Hebt u een uitvoervergunning voor deze stukken?" vroeg hij.
Ik bezat haar wel, maar kon het ding niet vinden en tien minuten
lang kreeg ik een strenge les.
„Eigenlijk zou ik deze ethnologische voorwerpen verbeurd moeten
verklaren," zei hij. „Maar dat zou uw genoegen straks thuis bederven
als u gaat vertellen over uw angstwekkende avonturen
onder de kannibalen en koppensnellers, en de huiveringwekkende
gevaren, waarin u hebt verkeerd. Ik ken mijn journalisten. U hebt
toch geen gesnelde schedel in uw koffer om uw lezers de koude
rillingen te geven."
Ik voelde me lichtelijk geïrriteerd.
„Gevaarlijk is het niet geweest. Er is zelfs niemand onbeleefd geweest
tegen me in Nieuw-Guinea, behalve u. De kannibalen waren
vriendelijk. En toch geloof ik niet dat ik ooit nog eens zo door een
land geboeid zal worden."
Hij glimlachte en bood zijn excuses aan.
„De hitte maakt ons prikkelbaar," zei hij.
Ik was blij dat het koud was in Londen, waar ik mijn vrouw reeds
te lang had laten wachten. Maar hoe het ook zij, Kerstmis, het feest
van de vrede op aarde, stond voor de deur.
EINDE