Steeds gewoner, nooit gewoon.pdf - Sociaal en Cultureel Planbureau

steeds gewoner, nooit gewoon
Deze genderideologie bood ruimte voor boelers zolang ze maar voldeden aan de eis van
kinderen krijgen. Volgens Caïro hebben Indianen en Hindostanen vergelijkbare ideeën.
Ondanks deze niet zo homo-onvriendelijke opvattingen dachten de meeste Surinamers
negatief over homoseksualiteit.
14.4 Homo’s en homobeweging in Suriname
Geheimhouding en afwijzing betekenden allerminst dat homoseksuele contacten
zeldzaam waren. gl zegt: ‘Ik denk dat driekwart van de Surinaamse mannen biseksueel
is. Al mijn beste vrienden hebben het met mij gedaan toen ik uitkwam. Want die vonden
je allang leuk.’ Recent onderzoek bevestigde dit beeld – 60% van de Surinaamse mannen
zou homoseksuele contacten hebben gehad; over vrouwen wordt niet gesproken
(De Ware Tijd, 30 november 2006). Net als bij de schuurvrouwen zullen de meeste van deze
boelers en mannen van de koffiemolen (Caïro, verwijst naar masturbatorisch handwerk) geen
identiteit hebben ontleend aan die homoseks. Ze waren geen homo’s of lesbo’s in de
Nederlandse betekenis van het woord. Volgens Terborg (2002: 129) zijn homo en hetero
geen exclusieve categorieën en hebben mensen homo- en heterocontacten naast elkaar.
Zij vertelt hoe twee vrienden die een afspraak hadden met twee meisjes die niet kwamen
opdagen, al kras (geil) waren en toen elkaar hebben afgetrokken: ‘Yu e klop gi mi en mi
e klop gi yu’ (ik trek jou af en jij trekt mij af) (Terborg 2002: 133). Al haar respondenten
kennen homo’s en lesbo’s en zouden niet vreemd opkijken als twee mannen of twee
vrouwen op een feest met elkaar dansen. Mannen experimenteren met elkaar en de
nieuwe rijken in Suriname kopen seks van jongens die zich prostitueren. De relatieve
publieke openheid rond homoseksualiteit in Suriname is volgens haar van recente
oorsprong en ontstond door toedoen van toeristen uit Nederland die geen geheim meer
maakten van hun seksuele voorkeur. Die openheid en tolerantie zouden weer minder in
de familie gelden (Terborg 2002: 133). Terwijl de ruimte voor publieke homoseksualiteit
zou zijn toegenomen, geldt dit niet voor de privéwereld van families.
Juist mensen die zich als homoseksueel of lesbisch identificeerden, zullen onder de
migranten oververtegenwoordigd zijn geweest omdat ze betere kansen op een homoleven
in Nederland dan in Suriname zagen. ‘Per saldo is het altijd nog voordeliger in
Holland als homo te leven’, aldus Edgar Caïro (Breunissen 1982: 4). Toen Bram Bol
(1981) in 1978 in Sek een oproep plaatste om met homoseksuelen uit Suriname in contact
te komen, kreeg hij een reactie: of hij niet wist dat alle homo’s uit Suriname naar
Nederland waren gegaan. Toen hij er drie jaar later heen ging, ontdekte hij echter dat
er genoeg homoleven te vinden was in Paramaribo op huisfeesten en op straat. Hij
vermeldt dat Surinaamse homoseksuelen bij de onafhankelijkheid van het land een
manifest aanboden aan het parlement, waar de afgevaardigden er smakelijk om gelachen
zouden hebben. Het Nederlandse wetsartikel 248bis dat van 1911 tot 1971 seksuele relaties
van een meerderjarige (21 jaar of ouder) met een minderjarige verbood, was in Suriname
nog van kracht tot 1994. In dat jaar ging de beschermde leeftijd voor homoseksuele contacten
van 21 naar 18 terwijl het voor heteroseksuele 16 jaar bleef.
Het is onduidelijk wanneer een homobeweging in Suriname ontstond. Bol (1981)
had geen weet van pogingen tot zelforganisatie behalve dat ene pamflet, maar Caïro
250