Steeds gewoner, nooit gewoon.pdf - Sociaal en Cultureel Planbureau

als er ma ar niet openlijk over gesproken wordt
Moeders, zussen en nichten staan vaak positiever tegenover homo’s en homo-emancipatie,
zeker als het om hun eigen familie gaat. cc kende een moeder die met haar 20-jarige
zoon make-up voor hem ging kopen. Vooral vrouwen zijn nieuwsgierig volgens js maar
dat geldt ook voor jongeren. AvB was verbaasd hoe open moslims spreken over seksualiteit
als ze de kans krijgen erover te spreken. Zulke nieuwsgierigheid en openheid kunnen
worden ingezet om homoseksualiteit te bespreken en daar informatie over te verschaffen.
Vaak blijkt dat de bestaande ideeën over homoseks en homoseksualiteit meer op
emotie (vies) dan op begrip berusten en dat ze op een rationeel niveau soms gemakkelijk
zijn te veranderen (Van Maaren 2004). Want door de onbespreekbaarheid steken ze
volgens hem niet diep; dat is eerder het geval met emoties van walging die betrekking
hebben op de ibne, zijn (anale) seksualiteit en vrouwelijk gedrag. Dit geldt opnieuw meer
voor mannen dan voor vrouwen. Het lijkt daarom interessant om de nieuwsgierigheid
die wordt geconstateerd bij vrouwen en jongeren in te zetten bij het emancipatiebeleid.
Waarbij de kanten die afkeer verwekken, niet uit discretie of moraliteit overgeslagen
dienen te worden – daar zit de kern van de meeste antihomogevoelens (Buijs et al. 2009).
Veel ouders accepteren homoseksualiteit uiteindelijk wel van hun eigen kinderen – hoe
moeilijk het proces ook is (zie hiervoor het initiatief van een Homoloket). js schat dat
nu een kwart van de Nederlands-Turkse families homoseksuele kinderen accepteert.
Het thema kan breder getrokken worden, want afwijzing geldt ook voor andere vormen
van autonome seksuele keuzes van kinderen zoals huwelijkspartners of het al dan niet
trouwen. Volgens fk was de eerste generatie alevieten zeer negatief over homoseks,
de tweede generatie kon zich voorstellen dat een kind homo of lesbo kan zijn en de
nieuwe generatie discrimineert nauwelijks meer. Deze liberalisering geldt ook voor
partnerkeuze en seksualiteit meer algemeen. Doordat de alevieten de normen en
waarden van de andere Turken niet delen, en zelfs door hen werden vervolgd, zoeken ze
eerder aansluiting bij de Nederlanders. ca bestrijdt overigens de grotere acceptatie bij
alevieten en liberalen vanuit zijn ervaring bij het Roze Dak. Volgens hem zijn orthodoxe
gezinnen door de opvatting dat het om een relatie tussen Allah en hun kind gaat, juist
toegevender. Het algemene beeld is dat homoseksualiteit in de meeste gevallen een
lastig probleem is voor Turks-Nederlandse families maar dat er positieve uitzonderingen
bestaan. Familiebanden zijn vaak destructief voor het individu, dat eisen en geboden
opgelegd krijgt waaraan het vaak niet kan voldoen. Daarom is het belangrijk gezinnen
bij homo-emancipatie te betrekken en in het bijzonder moeders en dochters, omdat
zij net als homo’s en lesbo’s slachtoffers van het heteroseksisme zijn en soms, zoals
Marcouch (2009) voorstelde in zijn homonota, achter de deuren van gezinnen te kijken
wat daar gebeurt als er noodsignalen komen en hulpverleners te trainen om zulke
signalen te herkennen.
Het is opvallend hoe afwezig lesbische vrouwen zijn in alle debatten. Dat heeft verschillende
redenen en wel in de eerste plaats dat de discriminatie zich vooral richt op de
figuur van de ibne: de vrouwelijke homo die zich passief laat gebruiken. Ook is de seksualiteit
van vrouwen van oudsher meer onderdrukt: hun was geen eigen seksuele expressie
toegestaan of het nu homo- dan wel heteroseksueel was, zelfs binnen het huwelijk,
waar de man de spelregels bepaalde. Toch wordt de eer van families evenzeer geschonden
door een homozoon als door een lesbodochter, vooral als ze niet heteroseksueel
299