Steeds gewoner, nooit gewoon.pdf - Sociaal en Cultureel Planbureau

‘gewurgd door taboes’
schap te ontwikkelen tussen allochtone hetero’s en autochtone homo’s, maar veroordeelt
de homo’s en lesbo’s in eigen kring tot (innerlijke) ballingschap.
Een andere grens is die tussen ‘zijn’ en ‘doen’, ‘aard’ en ‘daad’ – dezelfde grens die al een
halve eeuw wordt beproefd door westerse (behoudende) christenen. Gezien de ervaringen
in protestantse kring (zie hoofdstuk 13) is het de vraag of deze grens houdbaar zal
blijken, maar een belangrijk voordeel zou kunnen zijn dat het ruimte schept voor het
bespreekbaar maken van ‘zo zijn’ in een omgeving waarin men niet gemakkelijk spreekt
over ‘zo doen’. Met dit onderscheid zou ook een vriendelijker, respectvoller woordgebruik
ingang kunnen vinden, in plaats van de thans gangbare termen, die getuigen
van afkeuring en afkeer.
Een derde grens is die tussen ‘privé’ en ‘publiek’. Wanneer daarmee bedoeld wordt dat
het uiting geven aan homoseksuele identiteit niet thuishoort in de openbaarheid, lijkt
dit onderscheid tot mislukken gedoemd. Nederlandse homo’s en lesbo’s zullen zich
immers niet gemakkelijk laten terugdringen uit het openbare leven, en politici lijken
voorlopig niet af te brengen van het idee dat acceptatie van homoseksualiteit een publieke
aangelegenheid is. Sommige respondenten hebben echter een ander onderscheid op
het oog: dat tussen de geloofsgemeenschap en de individuele gelovige. Homoseksualiteit,
zo zeggen ze, is een zaak tussen God en het individu. Een nadeel van die opvatting
zou kunnen zijn dat men moho’s en hun omgeving aan hun lot overlaat, en er verder
het zwijgen toe doet. Maar een voordeel van zo’n geïndividualiseerde, geprivatiseerde
opvatting is dat ze ook heteroseksuele leden van de Marokkaanse gemeenschap de belevings-
en bewegingsruimte geeft waar velen naar snakken.
Noten
1 http://nl.wikipedia.org/wiki/Mocro, geraadpleegd op 25 april 2010.
2 Over seks tussen vrouwen was Eppink vrijwel niets te weten gekomen. Zie ook Borra 1997; Steinber-
ger 1999; Bos 2005b.
3 Ongeveer de helft antwoordde niet op de vraag hoe ze zouden reageren als een van de eigen kinderen
of vrienden homoseksueel zouden blijken; volgens de onderzoekers duidde dit erop dat homoseksualiteit
voor hen een taboe is.
4 Hekma 2002; zie ook hoofdstuk 12. Kort voor de El Moumni-affaire schreef journalist Harm Botje
(2001: 123): ‘Het lijkt mij [...] heel goed als een imam die het antidiscriminatie-artikel overtreedt en
bijvoorbeeld tot haat aanzet tegen homoseksuelen, een keer voor de rechter wordt gebracht.’ Zie
over preken tegen homoseksualiteit Cherribi 1999: 164-166; zie ook Cherribi 2010.
5 Deze documentaire werd alleen vertoond ‘in een homovriendelijke omgeving’ – hetgeen zijn impact
uiteraard sterk beperkte.
6 Al in 2000 organiseerde Rotterdam Verkeert een themavond over ‘homoseksualiteit in de multiculturele
samenleving’ onder de titel De Dialoog (Könnig 2000).
7 In april 2010 verscheen de eerste aflevering van een Marokkaans ‘queer magazine’ met een eigen
website: http://www.mithly.net
283