Steeds gewoner, nooit gewoon.pdf - Sociaal en Cultureel Planbureau

leven en l aten leven. surina amse nederl anders over homoseksualiteit
(Breunissen 1982) maakt melding van de oprichting van de Surinaamse Werkgroep Homoseksualiteit
(swh) in 1981, kennelijk geïnspireerd door het voorbeeld van de Werkgroep van Surinaamse
Homofielen (SuHo) die in 1980 in Nederland was opgericht. Volgens Terborg (2002:
132) is de swh snel weer verdwenen door het vertrek van de belangrijkste activisten naar
Nederland. Sindsdien zijn er onregelmatig homogroepen in Suriname geweest, zoals de
gay club Matapi (Brathwaite 1994) en het Forum of Lesbians, All-sexuals and Gays (fl ag). Ook is
het homoleven er georganiseerder geraakt en was er in de jaren negentig een homobar
– Small Talk – in Paramaribo (Groenendijk 2000). De flag was van oorsprong een Jamaicaanse
organisatie die een regionaal netwerk ontwikkelde. Op een congres ontdekten
Surinaamse fl ag-leden dat hun land zou behoren tot de tolerantste van de Caribische
landen die op homogebied geen goede reputatie hebben zoals Castro’s Cuba, Jamaica
met zijn homofobe reggaecultuur of buurland Guyana. Volgens Boris Dittrich van Human
Rights Watch hebben ‘alle landen in het Caribisch gebied antihomowetgeving, op Suriname
na’ (www.borisdittrich.nl; interview Volkskrant 17 december 2009).
Gezien de sterke contacten tussen Surinamers in Suriname en Nederland en de vergelijkbare
omvang van beide groepen bestaat er een grote wederzijdse invloed. Het betekent
niet direct aanpassing van Surinaamse opvattingen en gebruiken aan Nederlandse. Zo
leeft de matitraditie voort in de Bijlmer volgens gw, die daarin een inspiratiebron ziet
voor blanke lesbiennes die samen kinderen willen opvoeden, terwijl de Nederlandse
openheid invloed heeft op wat in Paramaribo gebeurt. In Suriname zijn er naast boelers
en mati’s ook homo’s en lesbo’s gekomen en boeleren en matiwerk zijn in Nederland niet
uitgestorven.
14.5 Homoseksueel in Nederland
Binnen het gezin en op school [in Suriname] werd seks niet besproken. Je probeerde dus uit boeken informatie
te halen. In 1968 verscheen een artikel – ‘Homo in Holland’ – in de Panorama. Daarin stond een
club in Nederland, het coc, uitgebreid beschreven. Wat het was, waar het voor stond en waar het op
was gericht. Het ging ook over de emancipatie van homoseksuele mannen in Nederland. Dat ze dezelfde
rechten zouden krijgen en ook hand in hand op straat konden lopen. Ik dacht dáár moet ik zijn! (lj)
lj ging in 1971 in Nederland studeren, nam het nummer van Panorama mee in zijn koffer
en zocht binnen de kortste keren de homobeweging op waar hij actief werd binnen de
Haagse Interactie Groep Homofiele Jongeren (high). Maar hij ‘had geen aansluiting bij de mensen
van de homo-emancipatiebeweging’. Caïro vertelt dat veel van zijn zwarte vrienden
werden gediscrimineerd in de witte homotenten. Soms durfden ze er niet eens heen te
gaan (Breunissen 1982). ar voelde zich niet thuis onder blanke homomannen:
Ik heb alle straatstenen gedweild van Amsterdam bij wijze van spreken. Het was toen vooral
een witte gay scene en ik had altijd een slecht gevoel als ik weer in zo’n café of disco of restaurant
was geweest. Het was altijd zo gericht op seks en uiterlijk en ik haatte dat op den duur. Ik
zocht iets waarin ik mezelf herkende en daar was het in ieder geval niet. [Daarentegen had hij
in de Surinaamse gemeenschap nooit een probleem ervaren]. Toen ik verder ging nadenken
was homoseksualiteit overal te zien binnen de Surinaamse gemeenschap. Er werd niet over gesproken,
maar voor de rest werden de mensen gewoon geaccepteerd en met respect behandeld.
251