Steeds gewoner, nooit gewoon.pdf - Sociaal en Cultureel Planbureau

steeds gewoner, nooit gewoon
die beter waren geïnformeerd over aids en veilige seks en vaker condooms gebruikten
(idem: 134-135). De auteurs constateerden dat Turkse Nederlanders naarmate ze hier langer
woonden en hoger opgeleid waren minder vooroordelen hadden over seksualiteit.
In een ander onderzoek onder 1000 jongeren uit etnische minderheden bleek dat juist
Turks-Nederlandse jongens zich vaak lichamelijk aangetrokken voelen tot jongens (48%
naast 35% van de Marokkaanse en 18% van de Nederlandse jongens; respectievelijk 29%,
21% en 12% van de meisjes) en tegelijk onbekend waren met woorden die daarop betrekking
hebben. Seksuele voorlichting kregen ze niet van hun ouders (Danz et al. 1993). Een
kort daarna verschenen onderzoek naar jeugd en seks liet zien dat jongeren uit etnische
minderheden meer moeite hadden met homoseksualiteit dan witte (Brugman et al.
1995). Een onderzoek van Forum onder allochtone leerlingen (De Vries 1998) bevestigde
deze bevinding: zij hadden vooral veel moeite met homoseksualiteit van hun broers en
zussen. Bij de jongeren van Turkse origine twijfelde de helft tussen niet accepteren en
verstoten. De positieve uitkomst was dat ouders geen bezwaar hadden tegen voorlichting
over homoseksualiteit mits die neutraal werd gegeven. De hoge cijfers voor zowel
aantrekking als vooroordelen geven aan dat in het bijzonder jongens van Turkse afkomst
– meer dan meisjes of Marokkaanse jongens – hangen tussen aantrekking en weerzin.
Hetzelfde beeld kwam naar voren uit de studie van Everaert en Lamur (1993) en het rapport
van Şimşek (1988): mannen van Turkse afkomst vinden homoseks smerig en toch
doen ze het veel en gretig.
De negatieve houding van Turkse Nederlanders komt ook naar voren uit bevolkingsonderzoek.
Met Marokkaanse Nederlanders scoren zij het laagst in attitudeonderzoek
vergeleken met Surinaamse of blanke Nederlanders en op hun websites zeggen ze vaak
lelijke dingen over homo’s (zie Keuzenkamp et al. 2006: 47-52 en 61-66). Recent onderzoek
onder 49 jongens van Turkse en Marokkaanse afkomst van 14-18 jaar wijst uit dat
beide groepen zeer negatief blijven denken over homoseksualiteit, de Marokkanen meer
dan de Turken, terwijl alle knapen denken dat het bij Marokkanen wel en bij Turken
niet voorkomt. Dat Turken naar eigen inzicht minder homoseks zouden vertonen, kan
een resultaat zijn van een grotere sociale controle en een cultuur van verzwijgen in hun
groep of van hun nationale trots die verhindert zo’n voorstelling maar te overwegen
(Schouten en Van der Velden 2009). Uit onderzoek naar antihomogeweld in Amsterdam
kwam naar voren dat althans in het peiljaar 2007 Turkse Nederlanders ondervertegenwoordigd
waren onder de geweldplegers, maar ook dat hun opvattingen over homoseks
niet veel negatiever waren dan die van Marokkaanse (Buijs et al. 2009.
16.4 Homo- en lesbo-initiatieven
Naast Strange Fruit kwamen in Nijmegen en Den Haag de allochtone homogroepen
Brown Blossom en Culture Shock van de grond waar ook Turkse Nederlanders bij betrokken
waren. Oprichter Yilmaz van de Haagse organisatie schreef over homofobie onder Turkse
Nederlanders voor wie huwelijk en kinderen krijgen het hoogste doel was (Yilmaz 1994).
Homoseksuelen hoorden bij de psychiater thuis en aan hen zou omgang met kinderen
verboden moeten worden, omdat homoseksualiteit en pedofilie één pot nat zouden
zijn. Ook hij wees op de acceptatie van intieme relaties onder vrouwen – zolang ze zich
292