Steeds gewoner, nooit gewoon.pdf - Sociaal en Cultureel Planbureau

leven en l aten leven. surina amse nederl anders over homoseksualiteit
Er waren Surinaamse homo-, lesbo- en gemengde feesten terwijl hij daar in het witte
homocircuit nooit van had gehoord. Die scene vond geen aansluiting bij de homowereld
in het centrum. Dat waren heel speciale feesten waarnaar men lang toeleefde en waarin
men veel investeerde. Er ontstonden relaties en ze werden er ontbonden, er werd geklept
en gevochten. Het waren voornamelijk de meiden die vochten maar de jongens konden
er ook wat van. Het ging om jaloezie, vreemdgaan. De Bijlmer was rijk aan homoleven
maar jh had ook te maken met geweld dat tegen hem en zijn transseksuele vriendin
was gericht. Heteroseksuele ah denkt juist dat er geen specifiek antihomogeweld is in
de Surinaams-Nederlandse gemeenschap. Het is dat verhaal van ‘it’s your business. Val mij
daar niet mee lastig want it’s your business.’ Het verschil tussen beide perspectieven zal
vast ook zitten in de openheid van jh en zijn transseksuele vriendin.
Met de komst naar Nederland dachten de meeste homo’s en lesbo’s bevrijd te zijn van
de kwaadspraak die in Suriname bestond. Maar omdat ze op plekken zoals de Bijlmer
kwamen wonen, raakten ze niet los van de sociale controle. Daarom was Max Lievendag
van de SuHo er een groot voorstander van ‘dat Surinaamse homo’s snel uit hun isolement
stappen’ en zich losmaken van hun sociale taboes. Hij koos ervoor Nederlander te zijn.
Die stap van een Surinaamse boeler- en mati- naar een Nederlandse homocultuur zag
niet iedereen in de SuHo zitten (Goossensen 1980). Surinamers konden naar het coc
en homokroegen of seksshops gaan, maar ze werden ook geconfronteerd met andere
opvattingen over homoseksualiteit die ze niet altijd op prijs stelden: ze vonden hun
Nederlandse soortgenoten te openlijk, te seksueel, te individueel. Soms hadden ze met
discriminatie te maken. De integratie die Lievendag voorstond, had kennelijk zijn prijs.
Niemand maakte er gewag van dat zwarte mannen met open armen in de Hollandse
homoscene werden ontvangen. Er was ook geen enkele respondent die de aan zwarte
mannen en vrouwen toegeschreven seksuele capaciteiten naar voren haalde. Tegelijk
bestond er in de Bijlmer een zwarte subcultuur voor mati’s en boelers en ontstond er een
zwarte homobeweging waar ze zich soms beter thuis voelden.
14.6 Homobeweging in Nederland
In het Surinaams-Nederlandse maandblad Madison Magazine (maart 1972) reageert de Surinaamse
Werkgroep Homofilie (swh – niet te verwarren met de vrijwel gelijknamige groep
die later werd opgericht in Paramaribo) op een eerder artikel in dat blad, waarin de heer
Kroll homoseksualiteit een neurose had genoemd. Het is het enige teken van leven van
de swh dat wij zijn tegengekomen. Daarna valt alleen voor de jaren tachtig van een echte
Surinaams-Nederlandse homo- en lesbobeweging te spreken. Eerst de SuHo (1980-1985)
en aan de vrouwenkant Sister Outsider van Gloria Wekker en anderen (1983-1986). Daarna
deden Surinamers actief mee aan Strange Fruit (1989), een multiculturele homo- en lesbovereniging.
Pas in 2009 komen er met de Roze Zaterdag in Den Haag en de Amsterdamse
Gay Canal Parade weer zwarte homo-initiatieven, maar is er dan nog geen homo- of lesbobeweging.
Wel is sprake van een aantal kleinschalige initiatieven. Vooral de Haagse
stichting Hindustani is zeer actief op homogebied en bedient verschillende etnische
minderheden. Vanuit stichting Malaica (de opvolger van Yoesuf ) zet de Hindostaanse Anita
Shiwally zich sinds kort in voor homo’s en lesbo’s uit haar groep. In de Rotterdamse
253