Steeds gewoner, nooit gewoon.pdf - Sociaal en Cultureel Planbureau

steeds gewoner, nooit gewoon
Bij zijn vertrek deed hij de genoemde uitspraak ‘Liever homo in Turkije dan Turk in
Nederland’, waar hij vele honderden reacties op kreeg, vooral van liberale maar ook van
conservatieve Nederturken. De eerste steunden hem omdat hij opkwam voor homo’s en
Turken. De laatste groep hield misschien niet van homo’s maar wel van Hakans kritische
opmerkingen over Nederland. De feesten werden na Hakans vertrek overgenomen door
stichting Pera, die regelmatig de feesten Pink Istanbul in Paradiso organiseert.
Het recentste initiatief is het Homoloket waaraan cc meewerkt. Het is gericht op informatieverstrekking
over homoseksualiteit voor familie en vrienden van homo’s en lesbo’s
en op psychologische en maatschappelijke hulpverlening, zie het drietalige homoloket.
web-log.nl, waar Turks de belangrijkste voertaal is.
16.5 Migranten- en moslimorganisaties
In 2000 begon de htib na een lange stilte bijeenkomsten voor haar leden rond homoseksualiteit
te organiseren. Eerst in Noordwijkerhout met 400 aanwezigen en met een
vertegenwoordiging van het coc en in 2002 in Veldhoven met 280 gasten. Daar sprak
voor het eerst een Turkse homo, hku, en een Turks-Nederlandse moeder vertelde dat ze
het heel moeilijk had gehad met haar lesbische dochter en nachtenlang niet had kunnen
slapen, maar: ‘Ik ben er nu blij mee. Zij is mijn dochter. Het is haar keuze geweest. Ik sta
nu achter haar.’ (ma)
Na de affaire-El Moumni en de opkomst van Pim Fortuyn (zie inleiding) ontstond in
2001 een gevoel van urgentie rond homo-emancipatie dat uitdrukking kreeg in allemaal
panels van het Dialoogproject over homoseksualiteit en religie, in het bijzonder de
islam. Hoewel Turkse Nederlanders zoals hka hier vanaf het begin aan deelnamen, werd
het meer als een Marokkaanse zaak gezien (zie hoofdstuk 15). De htib stelde in 2008 een
manifest op over homo-emancipatie in Turkse kring met zes andere Turks-Nederlandse
organisaties, fnv, coc en Vluchtelingen Organisatie Nederland in aanwezigheid van
burgemeester Cohen om homodiscriminatie in Turkse kring te bestrijden en de dialoog
nieuw leven in te blazen. 1
Een ander middel om de discussie op gang te brengen was het boek Mijn geloof en mijn
geluk van Imad el Kaka en Hatice Kursun (2002) met verhalen van jonge moslims over hun
homoseksuele en lesbische gevoelens. Zes Marokkaanse en vier Turkse jonge vrouwen,
vijf Marokkaanse en drie Turkse jongens, de meeste met de Nederlandse nationaliteit,
deden mee naast zes anderen van diverse komaf (zie ook§ 16.6). Dit boek vormde een
opsteker en referentiepunt voor al diegenen die met het thema islam en homoseksualiteit
worstelden – homo’s en lesbo’s zelf en al hun familieleden en vrienden. Bij de
presentatie in Paradiso spraken naast hka verschillende homoseksuele en lesbische
moslims.
hka, directeur van Milli Görüş (meestal beschouwd als een conservatieve koepel van moskees),
benadrukte in zijn toespraak hoe homoseksueel Turkije is. Volgens hem moeten
moskees hoewel de islam homoseksualiteit afwijst, een onderscheid maken tussen
religieuze opvattingen en hun maatschappelijke verantwoordelijkheid. Dat laatste betekent
respect hebben voor anderen zoals homoseksuelen, hetgeen helemaal geldt in een
stad als Amsterdam. Deze opvattingen sluiten aan bij die van de Surinaams-Nederlandse
294