kerkpostillen iii, jezus en zijn werk.

103
Hierbij heeft men het voordeel, dat het gebed, als de Christenen alzo samenkomen,
nog eens zo krachtig is als anders. Men kan en moet wel overal, op alle plaatsen en te
allen tijde bidden. Maar het gebed is nergens zo machtig en sterk, als wanneer de
gehele schare eendrachtig met elkaar bidt.
Zo hebben de lieve aartsvaders zich met hun dienstboden en wie zich verder bij hen
voegden, hier of daar onder een boom verenigd of een tent opgeslagen, een altaar
opgericht. Dat was dan hun tempel of godshuis, waar zij gepredikt hebben van
Christus, het toekomstig zaad van de belofte. Daar hebben zij met elkaar geofferd,
God aangeroepen en Hem gedankt. En zo waren zij altijd (waar zij maar konden) met
een schare samen; hoewel zij daarnaast ook in hun eenzaamheid van God Woord en
beloften overwogen en gebeden hebben.
En omdat wij dikwijls in de heilige Schrift lezen, dat ook het gebed van een enkel
mens zeer krachtig geweest is (Gen. 18 vs. 23); daar Abraham tot God bidt voor de
lieden van Sodom en Gomorra en omliggende steden, en Hem zozeer daarvoor
inneemt en weet te winnen, dat de Heere, wanneer er ook maar tien rechtvaardigen te
vinden waren, verschonend wilde te werk gaan, en Christus (Matth. 18 vs. 20) nog een
sterkere belofte geeft, dat, als er maar twee of drie in Zijn Naam samenkomen, Hij
midden onder hen wil zijn. En dat, als zij met elkaar eens worden om iets te bidden,
hun dat geworden zal van Zijn hemelse Vader - hoeveel te meer mag zich dan een
gehele gemeente van Christenen troosten met deze belofte, wanneer zij eendrachtig
met elkaar iets bidt in Christus' Naam?
En wanneer ook geen andere vrucht hierop volgen zou, dan zou dit toch meer dan
genoeg zijn dat Christus, al zijn er ook slechts twee of drie, of een gehele schare bij
elkaar, Zelf bij hen aanwezig wil zijn. Daar zal geheel en al ook God de Vader en de
Heilige Geest niet uitblijven. En de heilige engelen zullen niet ver weg zijn; maar de
duivel met zijn helse schare zullen er wel niet gaarne bij tegenwoordig wezen!
Ziedaar wat wij te zeggen hebben met het oog op het begin van het Evangelie
aangaande de Sabbat, hoe en waartoe en op welke wijze de Christenen daarvan
gebruik moeten maken; namelijk, om ten tijde en ter plaatse, waaromtrent wij het eens
zijn, samen te komen, over het Woord van God te handelen en het te horen, en God de
nood van onszelf en van anderen, algemene en bijzondere nood voor te dragen. En
zodoende een sterk en krachtig gebed ten hemel op te zenden. Dan ook met elkaar
Gods weldaden met dankzegging roemen en prijzen. Daarvan weten wij, dat het de
rechte godsdienst is, welke de Heere een hartelijk welbehagen is, zodat Hijzelf daarbij
tegenwoordig is. Daarom behoeven wij Hem nergens bijzondere kerken of tempels
met grote kosten of bezwaren te bouwen; evenmin als wij aan plaats of tijd gebonden
zijn, maar Hij vergunt ons de vrijheid, dat te doen, waar, wanneer en zo dikwijls wij
kunnen. En ons daartoe te verenigen, opdat, gelijk wij overigens in geheel ons
christelijke leven schuldig zijn onze vrijheid in zulke uiterlijke dingen te gebruiken in
de liefde tot dienst van de naaste, wij zo ook hierin eendrachtig handelen en met
anderen gelijk opgaan.
Ten tweede zien wij, hoe Christus de blindheid van de Joden bestraft, en degenen,
welke Hem willen berispen en de les lezen, te schande maakt, en hen uit hun eigen
wijze van doen aantoont, hoe men in de vrijheid van de Sabbat gebruik moet maken,
al naar gelang zulks onszelf of de naaste van nut is. Want zij beginnen hier met de
Heere te twisten daarover, dat Hij de waterzuchtige geneest; zij beschuldigen Hem,
dat Hij de Sabbat breekt, en menen, dat zij de spijker op de kop geslagen hebben.
Evenals zij ook vroeger (Lukas 13 vs. 11 vv.) deden. Toen Christus een arme vrouw,
die achttien jaren krom geweest was, op de Sabbat in de school gezond maakte, begint