kerkpostillen iii, jezus en zijn werk.

een man, midden uit zijn lichaam; zodat de man haar niet anders mag beschouwen als
zijn eigen lichaam of vlees. Even teder en welwillend als hij nu met zijn eigen lichaam
omgaat, zo moet de man ook met zijn vrouw omgaan. Is zijn lichaam zwak, dan
verstoot hij het daarom niet; is het ziek, dan verpleegt hij het en past het op. En al
blijft hij zichzelf niet altijd gelijk, hij houdt het alles ten goede.
En al is ook een andere vrouw schoner, beter, bespraakter, wijzer, verstandiger en
gezonder dan uw vrouw, u mag die toch niet zo beminnen als uw eigen lichaam. Nee,
nee! Maar uw vrouw zult u liefhebben als uw eigen lichaam. En al kan zij het u niet
altijd even goed maken, heb geduld met haar, gelijk met uw eigen lichaam, en doe,
zoals de wijngaardenier met zijn zwakke wijnstok (gelijk immers de Heilige Geest in
de 128e Psalm vs. 3, de vrouw een wijnstok noemt); als men deze wil opbinden, daar
hij op zichzelf te zwak is, evenals een vrouw, opdat hij dragen en vrucht moge
brengen, dan neemt de wijngaardenier daartoe geen grote ijzeren wagenketting of een
zwaar kabeltouw, maar een lenig strootje en bindt hem daarmede vast.
Zo ook moet men de vrouwen regeren; niet met grove knuppels, dorsvlegels en
uitgetrokken messen; maar met vriendelijke woorden, vriendelijke gebaren en met alle
zachtmoedigheid, opdat zij niet schuchter worden gelijk 1 Petr. 3 vs. 6 en 7 zegt, en
verschrikken, en dan later niet weten, wat zij doen zullen. Daarom moet men de
vrouwen met verstand, en niet onverstandig regeren en aan het vrouwelijk geslacht,
als het zwakste vat, haar eer geven, als aan medeerfgenamen van de genade van het
leven, opdat onze gebeden niet verhinderd worden. Dat is dan wat Paulus Efez. 5 vs.
25 zegt: gij mannen, hebt lief uw vrouwen, gelijk Jezus Christus Zijn gemeente heeft
liefgehad.
Ten tweede. Nu willen wij ook horen, wat de vrouw in de echtelijke staat doen moet.
De vrouw moet ook twee stukken lijden of doen.
Ten eerste, gelijk God zegt: ik zal u vele smarten toezenden, als u zwanger wordt, en u
zult met smarten kinderen baren. Dat is, wanneer God nu genade geeft, dat de vrouw
zwanger is, dan zijn er twee stukken: vooreerst, dat de vrouw grote smarten of ziekte
krijgt, duizelingen in het hoofd, walging van eten en drinken; terwijl dikwijls een
ongewoon braken, kiespijn, gezwollen benen, pijn in het lijf voorkomt; dan heeft zij
soms lust om rauwe, onnatuurlijke dingen te eten; zodat haar natuur zich er tegen
verzetten zou, wanneer zij anders gezond was. Dat is het ene, waaraan de vrouw zich
moet onderwerpen; hetwelk zij moet dulden en dragen als zij zwanger wordt.
Daarna, als zij baren zal; dan komt eerst recht de jammer en het gevaar, zodat de arme
vrouw, ook met groot levensgevaar, in angst en nood haar kind moet baren, en menige
vrouw er ook het leven bij inschiet (Jes. 37 vs. 3, Joh. 16 vs. 21, Ps. 48 vs. 7). Als nu
de goddeloze wereld zulk een jammer en ellende ziet en hoort, dan beoordeelt zij
zulks naar haar wijsheid en haar gevoelen en zegt al heel spoedig: het is toch maar
veel beter, als men zonder man of vrouw blijft, dan is men van al deze nood bevrijd.
Maar Christenen en Christinnen, die het Woord van de Heere onze God kennen,
spreken geheel anders. Als zij ook deze en andere jammeren in de echtelijke staat zien
en ondervinden - wat doen zij dan? Dit: zij zien en horen het allereerst naar Gods
Woord, hoe God hun deze smarten en bekommernissen heeft opgelegd. Daarom
troosten zij zich met Zijn goddelijke, genadige wil, zeggende: dit weet ik, dat deze
smarten, ellenden en bekommernissen van niemand anders, als van mijn trouwe God
komen; Hij heeft ze mij opgelegd; daarom wil ik het ook omwille van Hem gaarne
dulden en lijden, al zou ik er ook onder bezwijken.
Daarom moet men de vrouwen die in barensnood zijn, vermanen, om alle mogelijke
ijver in het werk te stellen; dat is, al haar kracht en macht in te spannen, opdat het kind
96