kerkpostillen iii, jezus en zijn werk.

134
werk van God is Doop, Avondmaal, vrijspraak van zonden. Wij bedriegen ons ten
deze ook niet, maar hebben het bij het rechte eind, maar zulks niet uit onszelf. Onze
uitnemende kracht is uit God. Dat een mens gelovig is en gaarne sterft, is niet
natuurlijk, dat kunnen wij niet bewerken, evenmin als wij het kunnen bedenken. Maar
dat wij zulks bewerken, en dat het ons gelukt, dat geschiedt door God, die het tot stand
brengt. Zo wordt het dus duidelijk wat eigenlijk de pen of schrijfstift is.
Wij hebben een ambt, door hetwelk u bereid bent, dat u een brief bent, in welke van
God, de Heere Christus, de engelen en alle schepselen te lezen staat, namelijk, dat
Christus voor onze zonden gestorven is. En zulks is voor allen te allen tijde te lezen,
niet alleen voor de lieve engelen, maar ook voor de mensen, die het Woord van God
daardoor leren lief en waard houden; niet omwille van de persoon, die het spreekt,
maar omwille van God, die zodanige macht oefent, dat het woord van de mensen zulk
een kracht heeft. Bijvoorbeeld, wanneer ik zeg: ik vergeef u uw zonden in de naam
van Jezus Christus - dan gaat dit van de tong in het hart hetwelk zulks begrijpt en de
blinkende inhoud van de letters ontvangt, namelijk dat de zonde vergeven is, waarop
God en alle schepselen ja en amen moeten zeggen. En dat geschiedt door ons, niet
alsof wij voor onszelf daartoe in staat zouden zijn, maar omdat wij Gods Woord
spreken, Zijn tong of hand zijn, in Zijn ambt staan. Vandaar, dat wij hiertoe bekwaam
zijn.
Niet van de letter. Hier trekt de apostel een vergelijking tussen Mozes en Christus, en
spreekt van tweeërlei heerlijkheid! De ene heerlijkheid is op Mozes. Namelijk, toen
hij van de berg Sinaï kwam en de wet van God ontvangen had, toen was zijn
aangezicht zo stralend en blinkend, dat de Joden hem niet konden aanzien. Gelijk de
stralen van de zon uitschieten en een schittering, een licht en een glans verspreiden,
zodat alles helder en blinkend wordt. Zo ook ging van Mozes' aangezicht een vurige,
heldere, stralende glans uit. Toen moest Mozes een deksel over zijn aangezicht doen,
opdat hij met hen spreken en zij hem konden aanhoren.
Deze tekst nu neemt Paulus en maakt hem zich ten nutte en zegt: het was een heerlijke
prediking en leer; maar het betekent niets in vergelijking met deze heerlijkheid; gene
was tijdelijk, nog niet volkomen, daarom kan zij niet in vergelijking komen met onze
heerlijkheid.
Deze twee preken moeten in de wereld verkondigd worden. De Tien Geboden of de
wet. Dat is een prediking, die spreekt: gij zult dit doen, gij zult geen andere goden
hebben. En wat er verder in de Tien Geboden vermeld wordt; het ene moet u doen, het
andere laten. En dit is inderdaad een heilige prediking. Zij treft het hart en veroorzaakt
een kwaad geweten, en zodoende worden het huichelaars en ingebeelde heiligen,
gelijk Paulus er één van was. Maar dat is de letter, zegt Paulus.
Daarop volgt een andere prediking welke de voornaamste is. In de wet hoort u wat u
doen moet en die werken zijn u wel mogelijk te doen. Maar dit is de prediking van
Gods werken wat Hij voor goeds in u gewerkt heeft. Nu zijn Gods werken veel groter
dan die van de mensen. Mozes zegt: gij zult geen andere goden hebben, eer uw
ouders, steel niet, kijf niet, hoereer niet, lieg en bedrieg niet; dat is nu wel een zeer
blinkende glans, maar als hij u treft, dan wordt u er door verschrikt. Maar in deze
prediking wordt gezegd: God heeft Zijn Zoon in het vlees gezonden en voor u in de
dood gegeven. Deze werken hebt u niet gedaan, evenmin worden deze u door de Tien
Geboden geleerd. Dat is de letter, maar wanneer God ons heeft toebereid, zodat ons
gepredikt wordt, dan volgt de Geest. Mozes spreekt over niets anders als over onze
werken. Maar in de prediking van Paulus en al de andere apostelen wordt de Geest
met al Zijn gaven geroemd. Daarom is alles wat zij schrijven het woord, ambt en werk