kerkpostillen iii, jezus en zijn werk.

doet; als zij altijd maar naar zich toehalen waar en van wie zij maar kunnen; kris, kras,
in mijn zak; een ander moet maar zien dat hij ook wat krijgt! En dan zien zij op
hetgeen groot en van waarde geacht wordt bij de wereld, en verachten het geringe en
wat bij de wereld in minachting is. Evenwel hebben niet alle rijken altijd purper en
witte zijden gewaden. Ook leven zij niet alle dagen heerlijk. Daaraan ligt het ook niet.
Maar zij hebben dezelfde wil en hetzelfde hart of begeerte als de rijke man heeft, en
als zij de goederen maar hadden dan zou de wil wel spoedig aan het werk komen.
Maar nu ziet God het uiterlijk werk niet aan en oordeelt niet daarnaar; maar Hij is
kenner en onderzoeker van de wil en van het hart.
En wederom, alle gelovigen zijn Lazarussen, want zij hebben dezelfde wil die Lazarus
hier heeft; zij verachten wat er groot en hoog door de wereld wordt aangezien; zij
vernederen zich, dienen en helpen iedereen zoveel in hun vermogen is; nemen uit
Gods hand aan, zoals Hij het met hen voegt, bevelen zichzelf God aan, stellen alles in
Zijn hand en vertrouwen het geheel aan God toe, om met hen te doen naar Zijn
goddelijke wil en welbehagen. Hoewel niet allen armoede, naaktheid, honger en
zweren hebben als Lazarus, hebben zij toch de wil en de gezindheid, die wij hier in
Lazarus ontmoeten. Zulk een armoede kan wel temidden van grote goederen bestaan,
wanneer de naaktheid er maar is, en het hart aan deze dingen niet gehecht is en daarop
maar niet zijn toevoorzicht grondt. Dit betuigen ons immers de heiligen door hun
voorbeeld en leven; bijvoorbeeld Job en David, want zo sprak David (Ps. 39 vs. 13): ik
ben een vreemdeling en pelgrim bij U gelijk al mijn vaderen! Hoe kon dat? Immers
had David een groot koninkrijk en vele kastelen; hoe is hij dan een pelgrim geweest?
Dat komt alles daarvandaan, dat hij om deze rijkdom niet veel meer gaf, en er zijn hart
niet aan hechtte; maar zijn vertrouwen op God alleen stelde, het gindse vaderland
begeerde en dit tegenwoordige niet voor zijn ware vaderland hield. Zo ook was het
met Abraham, ofschoon hij zulke armoede, honger en zweren niet gehad heeft, als
Lazarus hier; zou hij echter alles, wat Lazarus hier te lijden heeft, gaarne aangenomen
hebben, als God het hem had toegevoegd. Want de heiligen en gelovigen moeten niet
allen één en hetzelfde werk hebben, kunnen daarin ook niet allen met elkaar
overeenstemmen; het is voldoende, als zij één van wil, hart, gemoed en geloof zijn.
Daarom erkende Abraham Lazarus ook als de zijne; anders als hij dezelfde wil niet
gehad had, zou hij Lazarus niet erkend, en hem, voorwaar, ook niet in zijn schoot
genomen hebben; maar had hem laten heenvaren gelijk het de rijke man ging.
Nu, dat is in het algemeen de bedoeling van dit Evangelie. Nu rijst hier, bij dit
Evangelie een vraag aangaande de doden en de vroeger gestorvenen; of men,
aangezien in het Evangelie staat, dat de rijke niet ontvangen kan, dan ook voor de
doden moet bidden? Want ten goede van de doden zijn alle vigiliën en missen,
kloosters, kerken en kapellen gesticht, welke daarvan hun onderhoud hebben.
U dan moet weten, dat u niet zondigt, als u voor de zielen bidt. En ook niet zondigt,
als u het niet doet, want wij zijn niet verplicht en ook niet schuldig te houden als
alleen wat God ons bevolen heeft. Nu hebben wij geen gebod, om voor de
afgestorvenen te bidden; wilt u het echter doen, dan mag u zeggen: Och, mijn God, de
ziel is in Uw handen en in Uw macht; doe met haar naar Uw goddelijke wil en Uw
welbehagen. Dan blijft u vrij van alle zonde. Maar als men er een mis uit wil maken,
dat is kwaad en zonde, gelijk onze heren doen. Wij weten ook niet, hoe God met hen
handelen zal, daarom moeten wij zulks geheel en al aan Hem overlaten.
Maar de klopgeesten en dwaalgeesten, die hier en daar rondgaan in de huizen en de
lieden verschrikken; van hen moet u weten, dat het enkel duivelen zijn en geen zielen.
En dat zij slechts de lieden bedriegen, want u hebt het in dit Evangelie, dat het op de
83