kerkpostillen iii, jezus en zijn werk.

151
lijden moet, is toch het werk op zichzelf zo gemakkelijk, als geen enkel ander gemakkelijk
werk. Kunt u dag en nacht in het bierhuis zitten, of op andere wijze met uw
kameraden onzin uitkramen, zingen en schreeuwen zonder moe te worden of te
gevoelen, dat u gewerkt hebt, dan kunt u ook een uur in de kerk zitten en toehoren, tot
dienst van God en tot Zijn welbehagen. Wat zou u doen, wanneer Hij u beval stenen te
dragen of in een zwaar kuras een bedevaart te doen of andere moeilijke dingen? Gelijk
men ons tot hiertoe heeft opgelegd, zodat wij alles graag gedaan hebben, wat men ons
heeft voorgepraat, terwijl men ons daarbij door enkel leugens en bedriegerij geld en
goed en lijf heeft doen verliezen.
Nu is het echter de ellendige duivel, die de mensen zo verblindt en ze zo vadsig en
oververzadigd doet zijn, dat wij er geen acht op slaan, wat wij voor een schat aan het
dierbare Woord hebben. En zo onverschillig daar heengaan en als het wild gedierte
worden. Laat het ons daarom toch ter harte nemen, en, zo dikwijls wij prediken, Gods
Woord horen of lezen, in de kerk of thuis, door vader, moeder, heer of vrouw, het
gaarne aannemen, waar wij het kunnen krijgen, en bedenken, dat wij dan in de rechte
verheven, heilige dienst van God ons bevinden; een dienst, die Hem uitermate
welbehagelijk is. Daardoor zou u dan ook warm en opgewekt worden om het steeds
liever te horen. En dan zou God ook geven, dat het vrucht bracht, meer dan iemand
kan zeggen. Want de rijke vrucht blijft nooit uit, als men er met ernst naar hoort; zodat
u er niet beter door zou worden, ook al ziet u zulks nu niet dadelijk; maar mettertijd
zal die vrucht zich wel vertonen. Maar het zou te lang duren om daar nu over te
spreken; men kan het trouwens ook niet alles mededelen.
Dit moge nu als voorrede gelden op de preek van Paulus; om ons op te wekken tot
steeds vlijtiger horen van Gods Woord; gelijk het wel nodig was zulks dagelijks en bij
iedere preek in herinnering te brengen. Het past ook zeer goed bij deze tekst van
Paulus. Want hij bestraft daarin juist de onbeschaamde geesten, die hun wijsheid
beproeven aan het Woord van God. Dan komen zij spoedig in de waan, dat zij het
reeds weten; dat zij nu niet meer behoeven te horen of van iemand te leren. En zij
keren zich af naar ijdel gesnap, waar iets nieuws of vreemds is, dat de grote hoop
gaarne hoort; zij willen meesters van de Schrift zijn, zowel als van iedereen, en willen
de gehele wereld leren; terwijl zij toch zelf niet weten wat zij zeggen of wat zij stellen.
Want dat is juist de plaag welke dan volgt, wanneer men van God Woord niet met
ernst en ijver leert en de leerlingen lusteloos, de predikers traag worden, dan verloopt
de zaak en de kerken worden leeg. En dan moeten er zulke verkeerde geesten volgen,
die wat nieuws voorwenden, het volk weer aan zich trekken, en zich beroemen
meesters van de Schrift te zijn; terwijl het allerwege toch slechts zulke lieden zijn, die
zelf niet weten, veel minder nog ervaren hebben, wat zij leren. Gelijk dit trouwens
reeds overal zich vertoont en van God toorn en straf over onze traagheid en onze
ondank, zich over ons begint uit te gieten.
Daarom begint hij deze brief aan zijn leerling Timotheüs met te vermanen, toe te zien,
dat er geen leraars opkomen, die veel praten en redeneren kunnen over de wet, nieuwe
vragen en nieuwe leer opwerpen, betreffende hetgeen men doen en hoe men vroom
moet zijn; terwijl het hun daarbij om niets anders te doen is als om gezien en geprezen
te worden, als veel geleerder dan anderen. Evenwel brengen zij het nooit zover, dat zij
iets zekers en degelijks leren, zodat men er geen begin of eind aan kan vinden. Zij
weten van niets anders te spreken als daarvan, dat men vroom zijn, goede werken
doen en God dienen moet. Maar zelf begrijpen ze niet, wat dit betekent. En als men
hen dan vraagt, hoe men het aanleggen moet, dan beuzelen en wauwelen zij van hier
een werk en daar een werk; hier, laat u besnijden; daar, offer zo en zoveel op het