kerkpostillen iii, jezus en zijn werk.

wereld vol ontrouw en godslastering is. Aan deze lieve bruid, aan deze lieftallige
dochter, dat is aan de grootste vijandin van God, schenkt God uit louter liefde Zijn
Zoon.
Dit stuk nu doet de gave ook van zo grote waarde zijn, dat de Heere onze God Zich er
niet aan stoort, dat wij zulke boze boeven zijn; integendeel, Hij ruimt met één stoot uit
de weg alle verkeerdheid, door welke Zijn Naam gesmaad wordt en waardoor men
leeft in allerlei ongehoorzaamheid tegen God. Want omdat de Gever zo groot en het
geschenk zo edel is, had de ondeugd van de wereld Hem eigenlijk moeten
weerhouden. Maar God overwint Zichzelf. Hij schuift alle zonden van de eerste en
tweede tafel op de achtergrond, Hij wil er niet van weten; ja, juist omwille van deze
zonde en van deze jammer en ellende, waaronder wij arme zondaren gebukt gaan, en,
als God ons niet te hulp kwam, eeuwig moesten verloren gaan; juist daarom doet Hij
ons zulk een liefde en gave geworden.
Ware het nu niet plicht, dat men zulk een genadige God wederom van harte liefhad en
alle goeds van Hem verwachtte; van Hem, die de zonde vergeeft en deze aan de
wereld met al haar zonden, die ontelbaar velen zijn, niet thuiszoekt? Want daar reeds
de zonden van ieder mens afzonderlijk ontelbaar zijn, hoe zou iemand de zonden van
de wereld tellen? En nochtans staat hier, dat God de wereld alles wil kwijtschelden en
vergeven. Want waar de liefde van God heerst, daar moet ook vergeving van zonden
zijn. Wij moesten dus onze harten openstellen en ons in zulk een liefde indenken; daar
God de wereld, die Zijn natuurlijke vijandin is, zoveel geeft, dat Hij Zichzelf aan haar
geeft, zodat men niets anders als enkel genade en vriendelijkheid te verwachten heeft;
het ga hoe het ga in dit tijdelijke leven, goed of slecht; men mag zich zonder enig
voorbehoud aan deze liefde houden en alle goeds van God verwachten omwille van
Christus. Door zulke gedachten moest toch het hart vrolijk en welgemoed worden. Ik
en alle Christenen moeten het tenminste belijden, dat wij onder het pausdom in allerlei
gruwelen en afgoderij geleefd en ons met menigerlei zonden bezoedeld hebben. Zulk
een goddeloos leven nu heeft God niet gestraft naar dat wij verdiend hadden, maar
heeft Zijn liefde doen stralen en de Zoon, die Hij reeds vroeger de wereld geschonken
had, weer door het Evangelie geopenbaard; zodat wij deze heerlijke prediking weer
horen en verstaan kunnen, dat God tegen de wereld niet toornt, maar enkel liefde
betoont, aangezien Hij Zijn Zoon schenkt. Maar God ontferme Zich over ons, dat wij
zo ondankbaar zijn en zulk een vreugde in 't geheel niet bij ons zelf waarnemen. Want
als wij het eens goed overwogen, en niet zo koel waren, dan zouden onze harten
dermate van vreugde ontgloeien, dat wij niet alleen Gode gaarne dienen, maar om
Zijnentwil ook gaarne alles ondergaan, en er evenwel vrolijk onder zouden blijven,
omdat wij zulk een schat van Hem hebben. Maar wij hebben het aan ons ongeloof te
danken, dat zulk een vreugde ons onmogelijk gemaakt wordt en wij haken naar andere
vreugde van de wereld, welke toch niets betekent en louter verlies is.
Tot nu toe hebben wij kort over deze vier stukken gesproken: wie de Gever is, waarin
het geschenk bestaat, op welke wijze en aan wie het geschonken is. Over deze vier
stukken kan men niet genoeg naar waarde spreken. –
5. Nu volgt het slot, wat God met zulk een geschenk beoogt, namelijk, dat Hij het niet
daartoe geeft, opdat wij er van eten en drinken, ons kleden en voeden zullen, veel
minder nog dat het ons tot vergif of ongeluk zal strekken. Maar, gelijk wij ook van de
Doop en van het Avondmaal leren, dat men het als heilzaam en nuttig moet
beschouwen; zo ook hier. Het moet daartoe dienen en is ook daartoe geschonken,
opdat allen die in Hem geloven, niet verloren worden, maar het eeuwige leven hebben.
33