kerkpostillen iii, jezus en zijn werk.

ehouden blijft, al mochten zij er zelf ook onder sterven. Want sommige vrouwen zijn
meer bezorgd voor zichzelf, hoe zij haar eigen leven redden zullen, dan voor het kind,
omdat zij voor de dood vrezen en de smarten liever wilden ontwijken. Maar zulks is
niet recht en ook niet christelijk.
Zo moet men dan ook een vrouw in barensnood troosten en sterken. En haar niet lastig
vallen met de legende van de heilige Margaretha 29 of andere dwaze, vrouwelijke
werken, gelijk onder het pausdom geschied is. Men moet op die wijze tot haar
spreken: lieve vrouw, denk er aan, dat u een vrouw bent en dat God aan uw werk een
welbehagen heeft; troost u dus met Zijn wil en wees goedsmoeds. En sta Hem toe het
recht, dat Hij op u heeft. Geef nu het kind en doe daartoe al uw best: Sterft u, vaar dan
heen in Gods naam: Wèl u, want u sterft eigenlijk in een edel werk en in de
gehoorzaamheid aan God. Ja, als u, lieve vrouw, geen vrouw was, dan moest u alleen
omwille van dit werk wensen, een vrouw te zijn, en zo uitnemend in het werk van God
en naar Zijn wil nood te lijden en te sterven; want hier is Gods Woord, hetwelk u alzo
geschapen, en zulk een nood in u geplant heeft.
In zulke barensnood stierf Rachel, de vrouw van de heilige aartsvader Jakob (Gen. 35
vs. 19). Toen begroef hij haar aan de weg, die naar Bethlehem gaat. En niet achter de
muur op het kerkhof, gelijk onder het pausdom geschiedde, alsof de kraamvrouwen
door God vervloekt waren, zodat zij niet midden op het kerkhof bij de andere
Christenen begraven mochten worden. O blindheid boven blindheid.
Zeg mij nu eens, lieve Christen, is dat ook niet zoals Salomo zegt (Spreuk. 18 vs. 24)
welgevallen van God verwerven, ook te midden van zulke barensnood en zodanige
barensweeën?
Zo troost ook Paulus de vrouwen (1 Tim. 2 vs. 14 en 15), waar hij zegt: Adam werd
niet verleid, maar de vrouw verleid zijnde, is in overtreding geweest; doch zij zal zalig
worden door kinderen te baren, indien zij blijft in het geloof en in de liefde en in de
heiligmaking alsmede de ingetogenheid. Dat is een zeer groot, heerlijk, troostrijk
woord, hetwelk de vrouwen niet mogen prijsgeven voor de schat van de gehele
wereld; daar zij hierin horen, dat haar smarten en bekommernissen, welke zij hebben
bij het kinderen baren, God zózeer aangenaam en Hem welgevallig zijn, dat zij
daardoor zalig worden. Wat zou men de vrouwen meer troostender zeggen? O Heere,
bewaar ons, wanneer de nonnen in het klooster zulk een woord hadden, dat haar stand
een zalige stand heette, wat zouden zij zich daarop verhovaardigen en beroemen.
Maar dat moeten wij ook niet zo plat verstaan, alsof deze zaligheid alleen plaats vond
door kinderen te baren. Nee, want dan zouden Joden- en Turken-vrouwen ook zalig
zijn. Maar dit geldt van de vrouwen, welke Christinnen zijn en door het geloof in
Jezus Christus vergeving van zonden, leven en zaligheid hebben.
Deze hebben de troost, dat zulke smarten, als vruchten van het geloof, haar enkel
zalige smarten en bekommernissen zijn, welbehagelijk aan haar trouwe God en Vader.
Daarom zegt ook de apostel later zelf: de vrouw zal zalig worden door kinderen te
baren. Ja, maar hoe? Indien namelijk de vrouw of de vrouwen, blijven in het geloof en
in de liefde en in de heiligmaking alsmede de ingetogenheid.
Ziedaar het eerste stuk; dat de vrouwen geduld moeten hebben en het zich laten
29 Margaretha uit Antiochië was de heilige van de 20e juli. Eerst sedert de 9e eeuw werd zij bekend in
de westerse kerk. Volgens de legende leefde zij in de dagen van keizer Diocletianus; door haar vader
verstoten, omdat zij Christin was, hoedde zij de kudde van haar zoogmoeder. Op de wei door de prefect
Olibrius gevonden, weigerde zij aan zijn liefde gehoor te geven, omdat zij Christus' bruid wilde blijven.
Zij werd gevangen genomen en onthoofd. In de gevangenis trad de duivel tot haar in de gestalte van een
draak, die zij onder de voet trad. Door een bijzonder toeval werd zij ook de beschermvrouw van de
zwangere vrouwen. In zijn "Tischreden" meent Luther dat in deze legende evenals die van
Christophorus, een allegorie van de kerk opgesloten lag.
97