kerkpostillen iii, jezus en zijn werk.

zege behouden. Zulk een zwaard nu, zegt Paulus, is het Woord van God, want het
moet geen stoffelijk stalen of ijzeren - maar een geestelijk zwaard zijn, als men de
duivel verslaan wil.
Dat nu geschiedt voornamelijk, als men openlijk het Woord predikt op de kansel;
maar dan ook doet een ieder Christen zulks bij zichzelf of in gezelschap met anderen;
met lezen, horen, zingen, spreken en overdenken. Want zulk een kracht heeft het
Woord, dat aldaar, waar het rein en zuiver gepredikt en geleerd wordt, waar men het
vlijtig leert en er met ernst over nadenkt, geen satan of duivel het kan uithouden. Want
het maakt zijn leugens en zijn boosheid openbaar, met welke hij de lieden bedriegt. En
hen verleiden wil tot wantrouwen, bijgeloof, treurigheid of wanhoop. Daarnaast wijst
het Woord op de Heere Christus, Die hij gekruisigd, maar aan Wie hij zich de handen
gebrand en de kop te pletter gestoten heeft. Daarom vreest hij en vlucht daarvoor weg.
Bovendien doet het hem zeer uitnemend veel afbreuk, dat men door het Woord vele
zielen aan hem onttrekt, en zijn rijk verzwakt en verwoest; zodat geen leugen of geen
dwaling kan opkomen, waar het Woord in zwang is. En als wij het met onze ogen
konden zien, dan zou u aanschouwen, hoe menige duivel geslagen is, zodat er hier een
en daar een terneer ligt; overal waar het Woord goed en met ernst in ere gehouden
wordt. Want hoewel wij met ons verstand en onze krachten zwak zijn tegen deze
geest, zijn wij alle duivelen te machtig, als wij met dit wapen toegerust zijn; hetwelk
heet: niet onze, maar Gods macht en kracht.
Daarom nu noemt Paulus het een zwaard, om daarmede aan te tonen hoe men het
Woord gebruiken moet, als men de duivel wil verslaan. Men moet het namelijk ook
zijn kracht laten oefenen en er zich in oefenen door prediken, horen, leren enzovoort;
men moet het niet onder de bank of alleen in hoeken laten liggen, evenmin als men
een zwaard in de schede laat zitten zodat het verroest; want dan kan het zijn kracht
niet betonen. Maar men moet het zwaard uit de schede trekken en het vastgrijpen en er
steeds mede om zich heenslaan; dat is door het predikambt, en verder met mond en
hart moet men het zwaard gebruiken, zodat het steeds flink scherp en flikkerend blijft.
Daarom moeten wij vóór alle dingen toezien, dat wij het Woord rein en zuiver
behouden, het met ijver en trouw leren, en God aanroepen, dat Hij het door rechte,
wakkere predikers en trouwe arbeiders in zwang houdt. Want waar deze niet zijn, daar
volgt ook de dodelijke schade, dat de duivel binnenrukt en zijn leugens in plaats van
de waarheid (maar onder dezelfde schijn en naam) op de preekstoel brengt, en alles
vol sekten maakt, waardoor hij de kerk verdeelt en verderft. Dat hebben wij tot hiertoe
genoeg ondervonden onder het pausdom; waar hij zo geregeerd heeft, dat er geen één
kansel was, van welke men hem weerde; hoewel men de Schrift in het boek had, en
het in alle kerken gelezen en gezongen heeft; maar zonder hart en zonder recht inzicht.
En het dus als het zwaard in de schede heeft laten verroesten; want daar was niemand,
die het trok en scherpte. En wij zien het thans, helaas, weer, hoe God de verachting
van het Woord en de ondank van de oververzadigde geesten, die zo snel al te geleerd
geworden zijn, straft; zodat alles weer vol sekten en scheuringen wordt, waardoor zij
het weer geheel verliezen. En de duivel weer beiden, kerk en kansel beheerst. Door
zulk een schade en zodanig een gevaar, moesten wij ons laten waarschuwen om het
dierbare Woord lief en waard te houden en het onophoudelijk van kracht te doen zijn;
zoveel wij maar kunnen. Want daardoor kunnen wij de duivel verslaan en overwinnen
en zijn wij veilig voor zijn leugens en verleidingen. Want al kenden wij het ook al
geheel, en al behoefden wij er niets meer van te leren (hoewel men er nooit in
uitgeleerd raakt!), wij hebben het toch te allen tijde nodig, om er ons mede te weren in
deze hardnekkige en voortdurende kampstrijd, in welke wij met de duivel te vechten
hebben. Want het komt er voor ons op aan, niet voor dit lijf en leven, maar voor het
62