kerkpostillen iii, jezus en zijn werk.

heer en vrouw des huizes leren de kinderen en dienstboden, hoe zij de akker moeten
bebouwen, ploegen, zaaien, planten, oogsten, spinnen, maaien, koeien melken, in de
keuken wassen, koken, werken, huishouden enzovoort. Tot zulk een menselijk bestaan
en wat er toe behoort, voor zoveel het dit tijdelijk leven betreft, heeft men geen
Christus, geen Doop, geen Evangelie nodig; want dat is alles aan het menselijk
verstand ingeplant; zodat het kent en weet, hoe men zulke zaken regeren en inrichten
moet.
Maar Christus in Zijn rijk leert ons door het Evangelie aangaande hogere dingen,
welke tot het gindse leven behoren. En welke het menselijk verstand niet kan
begrijpen of vatten; namelijk, waar wij blijven, als dit lichamelijk, vergankelijk
bestaan en gebied ophoudt; als wij de wereld en wat in de wereld, alsmede dit leven
verlaten en in een ander leven moeten treden.
Wie nu zijn hart niet richt en toebereidt tot dat gindse leven, en alleen aan dit tijdelijk,
vergankelijk leven blijft hangen, die weet er niets van, wat Doop, Evangelie, Christus
en geloof is. Want Christus beroept ons door het Evangelie tot het eeuwige leven, en
zet ons door de Doop in Zijn rijk en verzekert ons daarvan door Woord en sacrament,
dat, als wij het Woord en de tekenen geloven, wij alsdan van dat leven en dat rijk veel
zekerder zijn dan van dit leven en dit rijk op aarde. Wie nu meent, dat het er om te
doen is, hier te leven, te zwelgen en te drinken, te schrapen en te scharrelen, gierig te
zijn en veel geld te verzamelen, wellust te plegen en dan goedsmoeds te zijn - wat kan
zo iemand van doop of Evangelie, van Christus of geloof weten of begrijpen?
Maar, gelijk gezegd, dat is gemakkelijk gepredikt, maar niet zo licht geloofd. Want
ook wij, Christenen, die gedoopt zijn, die het Evangelie horen en begonnen zijn te
geloven; wij voelen het nog wel, dat de geest in ons zwak, daarentegen vlees en bloed
en verstand nog maar al te sterk zijn; dat deze ons altijd weer terugtrekken om dat
gindse leven gering te achten of er soms ook wel aan te twijfelen; zodat wij als wij
tenminste eerlijk opbiechten willen, bekennen moeten, dat wij er weinig aan denken,
eindelijk van hier en dit leven te moeten verlaten. En er ons niet veel om
bekommeren, dat wij weten, waar wij blijven zullen. Bovendien helpt de bevreesdheid
ook een handje mee, dat wij altijd weer bevreesd zijn voor de dood, en droevig en
versaagd zijn, als het ons tegenloopt. Dat is het bewijs, dat wij niet wachten op de
zalige hoop zoals wij moesten doen. Dat vindt bij ons Christenen plaats; maar de
andere grote hoop van de wereld gaat in blinde waan haar gang; streeft naar vrede en
goede dagen, zoekt lust en vreugde op aarde, is bedolven onder gierigheid, en slaat
zijn pennen in de wereld zó vast, alsof hij eeuwig hier wilde blijven en de hemel aan
God overlaten.
Nu zijn wij echter niet gedoopt tot dit leven, en heten ook niet daarom Christenen,
opdat wij burger, boer, heer, knecht, vrouw of dienstmaagd zijn; of opdat wij regeren
en laten regeren, arbeiden en huishouden mogen. Nee, maar wij zijn gedoopt en horen
het Evangelie en geloven in Christus, opdat wij al deze standen (hoewel wij, zolang
God wil, op aarde daarin leven en God dienen moeten; een ieder, naar dat hij van God
een beroep ontvangen heeft) zullen laten voor hetgeen zij zijn, en uit deze wereld ons
wenden naar een ander bestaan en leven, waar noch knecht noch heer, noch dienstmaagd
noch gebiedster, noch vrouw noch man is, maar waar wij allemaal gelijk en
één zijn in Christus Jezus. Deze gelijkheid begint hier in het geloof (Gal. 3 vs. 28),
maar wordt dóór in het aanschouwen volkomen (1 Cor. 15 vs. 53 vv.), waar geen
dood, maar enkel eeuwig onvergankelijk leven is. Geen zonde, maar enkel
gerechtigheid en onschuld; geen vrees of treurigheid, maar enkel veiligheid en
vreugde; geen heerschappij of overheid of macht, maar God zal zijn alles in allen. In
68