kerkpostillen iii, jezus en zijn werk.

162
Zo staat dus hier de rechterstoel, met en alsmede de wet en geheel mijn leven aan de
ene zijde; aldaar blijf ik en alle heiligen, en laat alles veroordeeld en verdoemd
worden in Gods Naam. Maar mijn geloof moet vluchten en overspringen naar de
andere kant, namelijk, die voor een arm, verdoemd mens, welke zijn zonden belijdt, is
aangewezen; namelijk naar de dierbare troon van de genade. Daar moet het zich
houden aan Hem, Die rein is en geen zonde heeft; van Wie de Schrift zegt (Rom. 9 vs.
33): wie in Hem gelooft zal niet te schande worden. Want Hij staat daar en is mijn
Voorspraak en schenkt mij bovendien al Zijn reinheid en heiligheid; opdat ik
daarmede bedekt en versierd voor God bestaan kon en alle toorn weggenomen zij, in
plaats waarvan enkel liefde en genade zich over mij uitbreiden.
Zie, zo blijft het geloof rein en ongeveinsd; want het steunt niet en is niet gegrond op
mijzelf, noch op mijn doen, waarom God mij genadig zou moeten zijn; gelijk het
bedriegelijk, gehuicheld geloof doet, hetwelk van God genade en mijn verdienste door
elkaar haspelt, hoewel het ook wel de woorden van Christus behoudt, maar toch het
vertrouwen van het hart op zichzelf stelt, zodat het slechts een opgeplakte kleur is, die
niet duurzaam is. Want ten laatste komt het er toch toe, dat u, wanneer u gelooft dat
God u genadig zal zijn, omdat u zo en zo geleefd hebt, aan het twijfelen raakt en
zeggen moet: wie weet, hoe u het gedaan hebt? Hoe weet u zeker, dat er niets
verzuimd is of ontbreekt? En dan valt de grond en zinkt weg onder uw voeten, evenals
drijfzand. En dan ligt uw geloof voor de grond.
Daarom wordt het met recht een geveinsd of geschilderd geloof genoemd, waardoor
het hart zich als door een gekleurd glas, door hetwelk een ding rood of blauw, al naar
gelang van het glas, ziet, terwijl het toch zo niet is. Zo geloven zij, dat God ons werk
en onze verdiensten aanziet. En dat stellen zij zich dan voor naar hun eigen gedachten
en dromerijen, terwijl het op zichzelf geheel verkeerd is. Zo zien zij God in alles wat
zij naar deze maatstaf beoordelen door een gekleurd glas. Maar u ziet God
daarentegen met heldere, reine ogen, wanneer u deze twee zetels goed onderscheidt;
opdat de hemel van de genade en vergeving door de Middelaar, rein blijft met Zijn
sterren, alwaar Christus heerst met Zijn werken; evenals ook de aarde met haar bomen
en gras, alwaar wij thuis behoren met al wat het onze is.
Wij moeten, zeg ik, het zover brengen, als wij tenminste voor God willen bestaan met
een oprecht en ongeveinsd geloof, dat wij zo nauwkeurig leren onderscheiden tussen
ons en ons leven, en Christus op de troon van de genade. Wie dat echter niet wil, maar
regelrecht met zijn hoofd tegen de rechterstoel wil lopen, die zal dan ook wel gewaar
worden, dat hij zijn hoofd geducht zal stoten. Ik heb het ook beproefd en mij deerlijk
gebrand, zodat ik blij ben, dat ik tot de troon van de genade mag komen en nu moet
zeggen: hoewel ik zo goed mogelijk voor de mensen geleefd heb, blijft toch dat alles
wat ik gedaan of gelaten heb, daar beneden voor de rechterstoel, het ga ermee, zoals
God goedvindt. Maar ik weet geen andere troost, noch hulp noch raad voor mijn
zaligheid als dat Christus mijn genadetroon is; Hij die geen zonde of kwaad gedaan
heeft. En voor mij zowel gestorven als opgestaan en ter rechterhand van de Vader
gezeten is en mij tot Zich neemt onder Zijn schaduw en bescherming. Zodoende heb
ik geen twijfel, dat ik voor God tegen alle toorn en schrik veilig ben door Hem. Zo
blijft dan het geloof rein en zuiver, omdat het zich geen ijdele voorstellingen maakt en
geen andere ramp of troost zoekt als alléén de Heere Christus.
Iemand die dit inderdaad zou kunnen, zou ook in waarheid een man zijn. Want alle
anderen houden zich enkel met geveinsd geloof op; roemen wel veel van het geloof,
maar vermengen het één met het ander, evenals de herbergier, wijn en water door