kerkpostillen iii, jezus en zijn werk.

dood door Zijn dood heeft overwonnen en verslonden (Hosea 3 vs. 4).
Hoe is dat in zijn werk gegaan? De dood valt op Christus aan, meende een goede
prooi te verslinden, spert de muil wijd open, en verzwolg Christus ook, evenals alle
andere mensen. Christus verzet Zich daartegen niet, maar laat Zich door de dood
verslinden en blijft tot de derde dag in de muil van de dood. Maar die goede prooi
bekwam de dood zeer slecht; hij kon haar niet verteren, want zij was hem te machtig,
zodat hij zijn prooi terug moest geven en daaraan stierf.
Zo heeft Christus door Zijn onschuldige dood onze dood, welke een schrik van de
gehele wereld is, overwonnen. Geloven wij nu in Hem, dan moeten wij weliswaar
tijdelijk sterven, begraven en verteerd worden; maar wij hebben daartegenover het
voordeel, dat onze tijdelijke dood ons voortaan een ingang in het eeuwige leven is.
Bovendien is onze dood, die wij ondergaan, geen eigenlijke, dat is: geen
schrikwekkende dood meer, maar een afgebeelde dood, ja een zoete slaap. Dat alles
brengt de dood van Christus tot stand, waardoor Hij onze dood heeft overwonnen en
gevangen. Dat is dus, gelijk de Schrift daarover spreekt: de dood door de dood
overwinnen, en vergif met vergif verdrijven.
Aangaande deze wonderbare overwinning van de ene dood door de andere, zegt de
profeet Hosea (hoofdstuk 13 vs. 14) in de persoon van Christus: dood, ik zal een dood
zijn. Als wilde hij zeggen: gij ellendige dood, u doodt en sleurt weg en verzwelgt het
gehele menselijk geslacht. Nu, u zult dat niet eeuwig doen; ja, Ik zal spoedig komen,
zodat u voor Mij buigen moet en uzelf laten verslinden. Dan zult u allen, die in Mij
geloven, niet slechts eeuwig, niet zelfs mogen aantasten en verslinden, maar u zult u
ook door hen onder de voet laten treden, en ervaren, dat zij door Mij heer over u zijn:
Daaruit kunnen wij opmaken, hoe zalig, hoe heilzaam en machtig de dood van onze
Heere Jezus Christus is; hoe Hij met alle macht en kracht om Zich heen slaat; de dood,
wiens gevangenen wij waren, in de muil grijpt, hem de tanden uitbreekt; zijn spies en
scherpe schicht stomp maakt; zodat hij ons, die in Christus geloven, niet meer kan
wonden, steken of ombrengen, maar nu daarentegen een heilzaam ding wordt; in één
woord, een zalige ingang ten eeuwigen leven is. Zo heeft ook de grijze Simeon de
dood aangezien, en er vrolijk van gezongen (Luc. 2 vs. 20): laat nu Heere, Uw
dienstknecht in vrede heengaan.
Zo zien wij, dat de dood voor ons Christenen nu niet meer schrikwekkend, maar
troostvol is. Vanwaar echter dat? Daar vandaan, dat Christus in de hoogte gevaren is,
en zit ter rechterhand van God; dat Hij onze vijanden overwonnen heeft; zodat, al
maken zij ons ook treurig en bedroefd, zij ons toch niet kunnen schaden. Daarom
mogen wij voor Christus in geen geval bevreesd zijn, als was Hij een streng en toornig
tiran en rechter, gelijk Hij ons onder het pausdom wordt voorgesteld; maar wij moeten
van Hem alle goeds verwachten, als van onze trouwe Heiland, Voorspraak, Herder en
Opziener van onze zielen, Die niet alleen zonde, dood en alle jammer ons ten goede
heeft overwonnen en gevangen genomen, maar ook ons voortdurend terzijde staat,
zodat voortaan onze vijanden ons in eeuwigheid niet meer kunnen schaden.
Daaruit, zeg ik, zien wij dat wij in Christus een Hogepriester en een almachtige
barmhartige Koning hebben, die ons zowel met God verzoent en in onze plaats treedt
als ook ons krachtig verdedigt tegen het woeden en razen van de duivel en van de
boze wereld. En ons huns ondanks bewaart. Daaraan ontbreekt niets als dit, dat wij het
niet geloven of zwak-gelovig zijn. Want wij zouden, als wij dit voor onomstotelijk
zeker hielden, niet zo kleinmoedig en versaagd zijn; niet zo treuren en klagen, maar
onze hoofden omhoog heffen en ons troosten met de onuitsprekelijke genade van God,
die in Christus ons geschonken is. Dan zouden wij ook deze grote genade en weldaden
11