Slachtoffer-en-de-Rechtspraak

pagina 108
Geen hoge eisen
motivering onevenredig
belasting
en was uitgebreid onderbouwd. Het verweer van de verdachte
kwam er op neer dat de tenlastegelegde feiten werden ontkend,
althans de bedragen uit de lucht gegrepen waren dan wel dat
de vordering niet eenvoudig van aard was. Het gerechtshof oordeelde
dat een verantwoorde behandeling en beoordeling van
de vordering een onevenredige belasting van het strafgeding
vormde. De Hoge Raad achtte dit oordeel niet onbegrijpelijk
(anders A-G). 140
Benadeelde partij kan
bewijs ontlenen aan
bewijsmiddelen
procesdossier en
behandeling ter
terechtzitting
In het kader van de vordering benadeelde partij hoeven bewijsmiddelen
niet expliciet te worden benoemd zoals bij de bewijsbeslissing
van artikel 350 Sv. Ook kan acht worden geslagen op
hetgeen overigens ter zitting is gebleken en uit het procesdossier
blijkt ook al is dit niet expliciet door een der partijen gesteld. 141
Dit is in zichzelf begrijpelijk nu de benadeelde voor een groot
deel van de onderbouwing van zijn vordering afhankelijk is van
het dossier als door de officier van justitie gepresenteerd.
Soms wordt een gebrek in de motivering van een beslissing op
een vordering door de Hoge Raad ingelezen omdat uit bijvoorbeeld
de overwegingen ten aanzien van het strafbare feit
genoegzaam blijkt waarom een bepaalde beslissing ten aanzien
van de vordering genomen is. Verwerping van een beroep op
eigen schuld aan de zijde van de benadeelde partij kan afgeleid
worden uit de omstandigheid dat de rechter de feitelijke onderbouwing
van een door de verdachte gevoerd verweer niet aannemelijk
acht. Dit was het geval bij een verdachte die zich erop
beriep uit noodweer te hebben gehandeld en ten aanzien van
de vordering benadeelde partij vervolgens een beroep op de
eigen schuld van de benadeelde deed. Het hof achtte niet aannemelijk
dat verdachte was aangevallen en verwierp het beroep
op noodweer. Vervolgens ging het hof bij de beoordeling van de
140 Zie ook J.C.A.M. Claassens, Het slachtoffer in het strafproces, Strafblad
2012, aflevering 4, p. 250: Claassens concludeert uit deze twee uitspraken
van de Hoge Raad, gehouden tegen de afwijkende conclusies van
de AG’s dat de Hoge Raad het criterium ‘onevenredige belasting’ niet
strenger lijkt uit te leggen dan het criterium ‘eenvoudig van aard’ en
daarmee ook geen zwaardere eisen aan de motivering van dit oordeel
lijkt te stellen.
141 Hoge Raad 30 oktober 1938, NJ 1939, 258.