Slachtoffer-en-de-Rechtspraak

pagina 69
over wie van hen het woord zal voeren, beslist de voorzitter
welke drie personen van het spreekrecht gebruik kunnen maken
(artikel 258 lid 6 Sv en artikel 302 lid 2 Sv).
Er is niet voorgeschreven op welk moment tijdens de terechtzitting
gelegenheid moet worden geboden voor de uitoefening
van het spreekrecht. Omdat het spreekrecht zich alleen mag uitstrekken
tot de gevolgen die de strafbare feiten teweeg hebben
gebracht of die het overlijden van het slachtoffer teweeg heeft
gebracht, ligt het voor de hand het spreekrecht te laten uitoefenen
na de behandeling van de feiten en voor de behandeling
van de persoonlijke omstandigheden van de verdachte.
Moment van uitoefening
spreekrecht
Voor de uitoefening van het spreekrecht hoeft het slachtoffer
niet te worden beëdigd. Het slachtoffer wordt verder ook niet
ondervraagd, maar de rechter kan, zo nodig, nog wel om een
toelichting vragen naar aanleiding van de verklaring. Ook de
verdediging en de officier van justitie kunnen vragen stellen
naar aanleiding van de verklaring van de spreekgerechtigde.
De vragen worden door tussenkomst van de voorzitter gesteld.
De verklaring van een spreekgerechtigde, die niet tevens als
getuige heeft verklaard, mag niet voor het bewijs van het tenlastegelegde
worden gebezigd. 74 De inhoud kan wel enige betekenis
hebben bij de straftoemeting, zij het dat het moet gaan om
een accentuering van het beeld dat reeds uit het (overigens) verhandelde
ter terechtzitting is verkregen. 75
Dit in tegenstelling tot de schriftelijke slachtofferverklaring (SSV)
die als schriftelijk bescheid (artikel 344 lid 1 onder 5 Sv) aan het
procesdossier wordt toegevoegd en als bewijsmiddel kan worden
gebruikt wanneer deze ter terechtzitting is behandeld. 76
Uitgeoefend
spreekrecht geen
bewijsmiddel; SSV
wel bewijsmiddel
Van hetgeen door de spreekgerechtigde ter terechtzitting is
verklaard, maakt de griffier aantekening in het proces-verbaal.
De Hoge Raad heeft bepaald dat het aanbeveling verdient om
de (zakelijke) inhoud van hetgeen is verklaard op te nemen,
74 Hoge Raad 11 oktober 2011, ECLI:NL:HR:2011:BR2359.
75 Hoge Raad 6 maart 2012, ECLI:NL:HR:2012:BR1149
76 Hoge Raad 11 oktober 2011, ECLI:NL:HR:2011:BR2359.