Slachtoffer-en-de-Rechtspraak

pagina 156
groepsaansprakelijkheid ex artikel 6:166 BW; indien een onrechtmatige
daad wordt gepleegd door één van de tot een groep
behorende personen en de kans op het toebrengen van schade
deze personen had behoren te weerhouden van hun gedragingen
in groepsverband, zijn zij hoofdelijk aansprakelijk voor de
gehele schade indien deze gedragingen hun kunnen worden
toegerekend. De rechter zal steeds moeten beslissen of de
gestelde schade aan de verdachte in kwestie kan worden toegerekend.
Artikel 6:166 BW kan bijvoorbeeld aan de orde komen
bij een veroordeling wegens openlijke geweldpleging. 219
Het slachtoffer kan bij een hoofdelijke veroordeling zelf bepalen
wie van de mededaders hij aanspreekt tot betaling van zijn
schade. Degene die door de benadeelde is aangesproken tot
betaling van de gehele schade heeft regres op de anderen voor
dat gedeelte dat zijn draagplicht te boven gaat (artikelen 6:10
en 6:12 BW). Het slachtoffer staat daar verder buiten. De onderlinge
draagplicht tussen de mededaders ten aanzien van de
schade wordt vastgesteld ‘in evenredigheid met de mate waarin
de aan ieder toe te rekenen omstandigheden tot de schade hebben
bijgedragen, met dien verstande dat een andere verdeling
plaatsvindt of de vergoedingsplicht geheel vervalt of in stand
blijft, indien de billijkheid dit wegens de uiteenlopende ernst
van de gemaakte fouten of andere omstandigheden van het
geval eist‘ (zie artikel 6:102, lid 1 BW dat artikel 6:101 BW van
overeenkomstige toepassing verklaart). Artikel 6:166, lid 2 BW
geeft een soortgelijke regel inhoudende dat de leden van een
groep onderling voor gelijke delen in de vergoeding bijdragen
tenzij de billijkheid een andere verdeling eist.
4.3.8 Wettelijke rente
Wettelijke rente niet
ongevraagd toewijzen
Ingevolge artikel 6:119 BW bestaat de schadevergoeding die is
verschuldigd wegens vertraging in de voldoening van een geldsom,
uit de wettelijke rente over de tijd dat de schuldenaar met
de voldoening daarvan in verzuim is geweest. Wettelijke rente
wordt niet ongevraagd toegewezen, maar moet uitdrukkelijk
worden gevorderd.
219 Zie Hoge Raad 1 juli 1998, NJ 1998, 876.