Slachtoffer-en-de-Rechtspraak

pagina 95
37 Sr wordt opgelegd. Met andere woorden: ook bij ontslag van
alle rechtsvervolging en plaatsing in een psychiatrisch ziekenhuis
(of oplegging TBS) kan voortaan een schadevergoedingsmaatregel
worden opgelegd.
4.2.2.2 Rechtstreeks gevolg
De voorwaarde dat sprake is van schade rechtstreeks toegebracht
door het bewezenverklaarde feit, betekent een belangrijke
afbakening van de kring van gerechtigden tot schadevergoeding
in de strafprocedure. Voorts vormt het een afbakening
ten aanzien van de schade die voor vergoeding in aanmerking
komt.
Blijkens de parlementaire geschiedenis is van rechtstreekse
schade sprake indien iemand is getroffen in een belang dat door
de overtreden strafbepaling wordt beschermd. In het algemeen
beschermen strafbepalingen noch het belang van rechtsopvolgers
noch van derde belanghebbenden, zodat doorgaans alleen
het slachtoffer zelf zich als benadeelde partij kan voegen in het
strafproces. 112 De wetgever wilde voorkomen dat de verdachte
en het slachtoffer voor een en hetzelfde voorval in twee procedures
(straf- en civielrechtelijk) werden betrokken. Daarnaast
argumenteerde de wetgever dat door een strafbaar feit inbreuk
wordt gemaakt op de rechten van het slachtoffer en dat dit een
goed argument vormt om dit slachtoffer toe te laten met een
vordering in het strafgeding. Nu deze argumenten niet gelden
voor de rechtsopvolgers van het slachtoffer, werd er voor gekozen
hen niet toe te laten als benadeelde partij in het strafproces.
Rechtstreekse schade
Heel algemeen kan worden gesteld dat aan de eis van rechtstreeksheid
niet is voldaan als het gaat om schade van bijvoorbeeld
een gesubrogeerde verzekeraar of wanneer het gaat om
een persoon die wel schade heeft geleden door het strafbare
feit, maar dit niet de persoon was tegen wie het strafbare feit
was gericht. 113 Dit laatste laat zich illustreren door de casus
die ten grondslag lag aan de uitspraak van de Hoge Raad op
112 Kamerstukken II 1989-1990, 21 345, nr. 3, p. 11 (MvT).
113 Ontleend aan noot van M.S. Groenhuijsen bij Hoge Raad 18 april
2006,NJ 2007, 295.