Slachtoffer-en-de-Rechtspraak

pagina 97
bereik van deze strafbepaling. 117 Het feit was immers niet direct
tegen de bank begaan, maar tegen de gedupeerde rekeninghouder.
Wanneer de schade die de bestolene heeft geleden in
voldoende direct verband staat met het handelen van de verdachte
van heling, komt deze schade voor vergoeding in aanmerking.
Zie ook Hoge Raad 24 maart 1998 118 , waarin de Hoge Raad
overwoog dat de strafbaarstelling van heling mede strekt ter
bescherming van het belang van de rechthebbende op het
geheelde goed. Onder omstandigheden kan er voldoende verband
zijn tussen de helingshandeling en de door de bestolen
rechthebbende geleden schade om te kunnen aannemen dat
die schade een gevolg van de helingshandeling is.
Diefstal en heling en
rechtstreekse schade
Voor diefstal van een bankpas waarmee vervolgens geld is
opgenomen, terwijl alleen kon worden vastgesteld dat verdachte
deze pas gestolen had, maar niet dat hij degene was die geld
had opgenomen, kwam de Hoge Raad tot een vergelijkbaar
oordeel, gelet op het feit dat de betalingen kort na de diefstal
van het pasje waren verricht. 119
Iets soortgelijks deed zich voor in de zaak die aan de orde was in
het arrest van de Hoge Raad van 29 mei 2012. 120 Verdachte werd
veroordeeld voor een (poging) ramkraak, waarbij gebruik was
gemaakt van een auto. Hoewel de diefstal van deze auto niet
ten laste was gelegd, werd door het gerechtshof de schadevergoedingsmaatregel
opgelegd voor de schade die de eigenaar
van de auto had geleden (inclusief uit de auto verdwenen zaken)
met de overweging dat tussen de diefstal van de auto en de
ramkraak een dusdanig kort tijdsverloop was dat met het ontbreken
van een redengevende uitleg van de verdachte, het er voor
moest worden gehouden dat hij ook aansprakelijk was voor de
schade aan de auto en de ontbrekende goederen.
Tijdsverloop
117 M.J. Borgers, Recente rechtspraak over de schadevergoedingsmaatregel
en de voeging van de benadeelde partij, Delikt en Delinkwent 2003,
p. 449.
118 Hoge Raad 24 maart 1998, ECLI:NL:HR:1998:ZD0985 en NJ 1998, 537.
119 Hoge Raad 29 januari 2002, ECLI:NL:HR:2002:AD7013.
120 Hoge Raad 29 mei 2012, ECLI:NL:HR:2012:BR2093.