Slachtoffer-en-de-Rechtspraak

pagina 155
Overigens kan het ontbreken van draagkracht (nu en in de nabije
toekomst) wel aanleiding zijn om geen schadevergoedingsmaatregel
als bedoeld in artikel 36f Sr op te leggen. Ook hier laat
jurisprudentie zien dat daarvoor slechts in uitzonderlijke gevallen
aanleiding zal zijn. 216 Dit heeft te maken met het feit dat het voor
de strafrechter veelal lastig zal zijn vast te stellen dat het opleggen
van de maatregel tot het volledige bedrag van de aan de
verdachte toe te rekenen schade tot kennelijk onaanvaardbare
gevolgen zal leiden in verband met diens draagkracht. Het
Openbaar Ministerie heeft immers de mogelijkheid om uitstel
van betaling of betaling in termijnen toe te staan en ook kan het
CJIB betalingsregelingen treffen 217 , zodat de rechter veelal niet
met zekerheid kan vaststellen dat de financiële omstandigheden
van de verdachte (nu en in de nabije toekomst) voldoening van
de schadevergoedingsmaatregel volledig illusoir zullen maken.
4.3.7 Medeschuld en hoofdelijkheid
Als er twee of meer personen aansprakelijk zijn voor dezelfde
schade, is er sprake van medeschuld. Het slachtoffer kan in dat
geval ieder van hen aanspreken voor de gehele schade, met
dien verstande dat wanneer een van hen betaalt, de anderen
jegens het slachtoffer/de benadeelde zijn bevrijd (artikel 6:102
lid 1 BW en artikel 6:7 BW).
Die situatie doet zich bijvoorbeeld voor bij het medeplegen van
een strafbaar feit, bijvoorbeeld een mishandeling. De schade
is ontstaan door onrechtmatige gedragingen van twee of meer
personen, terwijl voor elk van die gedragingen geldt dat de
schade zonder die gedraging niet zou zijn ingetreden. Elk van
de daders is dientengevolge hoofdelijk aansprakelijk voor het
geheel. 218
Hiervoor onder 4.3.1.4 kwam hoofdelijkheid ook al aan de orde
bij een bijzondere vorm van aansprakelijkheid, namelijk de
216 Zie in dit verband Hoge Raad 20 juni 2000, NJ 2000, 634, Hoge Raad
19 juni 2007, NJ 2007, 359 en Hoge Raad 16 juni 2009, NJ 2009, 293.
217 Op grond van artikel 561, derde lid Sv.
218 Hoge Raad 24 december 1999, NJ 2000, 351.