ŞUÛR

Baktım ki uçurumun kenarında bizimki,
Gerçekleri bir daha, tekrarlayıp dedim ki:
Sen bakma çocuğum, o fâsıklara,
O “çağdaş” geçinen münâfıklara.
Onlar ki; ilâhi aşktan fukara;
Neler var, bu koca harmanda neler,
Elbette olacak, çürük tâneler…
Hoşgörüye çıktı adı nifâkın,
Hedefi İslâmdır, bu ittifâkın.
Canlı cesetlerden, kendini sakın;
Onlar ki; ne hayâ, ne edep tanır,
Hakk’tan utanmayan, kimden utanır?
Gör ki; dillerinde şehvet şarkısı,
Kokuşmuş ahlâkî değer yargısı.
Îman yok ki olsun, mahşer kaygısı,
Onlar ki; göz, kulak, gönül mühürlü,
Gaflet mi ararsın, hem türlü türlü…
Sen bakma çocuğum, o gâfillere
Şeytanın avukatı, kıvrak dillere.
Sen bakma.. Köşeyi dönen ellere,
Bir lokma da olsa, haram yediğin,
Sırçadır.. Kırılır ahlâk dediğin…
Dünya sefâ değil, imtihan yeri,
Mü’mine müjdedir, alnında teri.
Hakk’a bir borç veren, bin alır geri,
Ancak.. Kur’ân yıkar, gaflet bendini,
Geç kalma çocuğum, kurtar kendini…
1994
-195-