ŞUÛR

Kaldır artık tabutun, kapağını üstümden;
Sıkılmaya başladım, şu dikişsiz kostümden.
Aklını kullan hocam ! Ben sözümü tutarım;
Seni Ulu Cami’ye imam bile atarım...
Karar ver de bu işi, tatlıya bağlayalım;
Maaşına ilâve , bir katkı sağlayalım.
Bu kadar şaka yeter, beni artık salıver;
İlk taksitin yerine, şu zarfı da alıver...
Dinle ey âciz mevta ! Bu konuşan hocadır;
Gördüklerin ne şaka, ne de kandırmacadır.
Sağlığında “yobaz’’ der, beni hep küçümserdin;
Şimdi ne oldu sana, hocaya postu serdin ?..
Uyan artık ey mevta ! Sen öldün.. Sağ değilsin ;
Çırpınışın boşuna, o dik başın eğilsin !
Bu tabutlara daha, ne şöhretler girecek,
Neler gördü bu hoca, daha neler görecek...
Bekliyor Münker Nekir, şimdi seni mezarda;
Rüşvet müşvet geçmiyor, gideceğin pazarda.
Bu dünyada put yaptın, şan ,şöhreti, parayı;
Az sonra göreceksin, orda akla karayı.
Gelecek kulağına, önce şöyle bir hitap;
“Duymadın mı dünyada , Kurân diye bir kitap?’’
Duydum desen bir türlü, duymadım desen yalan
Kurtarır belki seni, mafyadan arta kalan...
Gerçekleri bu fakir, böyle getirdi dile,
Bilirim.. Bu satırlar, anlayana çok bile.
Uzatıp bozmayalım, şiirin kıvâmını;
Herkes kendi getirsin, öykünün devamını...
2005
-217-