ŞUÛR

GÖZÜN AYDIN EY MEVTA
Gözün aydın ey mevtâ ! Kutlu olsun seferin,
Dilerim ki; cennettir, Allah indinde yerin.
İşte, kurtuldun artık, dünya denen kafesten,
Ve kurtuldun nihâyet, korktuğun son nefesten.
Gözün aydın ey mevtâ ! Bitti artık savaşlar;
Ne bağrında taş kaldı, ne de gözünde yaşlar.
Hayatı, maskelerle oynadın sahnelerde;
İşte şimdi açıldı; gerçek hayata perde…
Bitti artık.. Dünyada, çektiğin o cefâlar;
O yaşlanma korkusu, o kaybolan vefâlar..
Artık sana dert değil, vârislerin kavgası.
Sahte gözyaşlarıyla, sözde üç günlük yası.
Gözün aydın ey mevtâ ! Kurtuldun kaygılardan;
“Çağdaşlık” putlarına, zorâkî saygılardan.
Artık sana dert değil, sokakların bu hâli;
Gözleri tâciz eden, tahriklerin vebâli…
Artık sana dert değil, makam, mevkî, para, pul;
İşte bütün servetin, sırtındaki beyaz çul.
Şimdi açıkça gördün, düşmanını, dostunu;
Nice kuzu bildiğin, aç kurtların postunu.
Gördün artık.. Kimlermiş, gerçek sır ortakların,
Kimlerce gaspedilmiş, vazgeçilmez hakların…
Gördün artık.. Fitneler, özde nasıl yayılmış,
Nice soylu(!) kütükler, nasıl adam sayılmış.
Kürsüleri kuşatmış, bomboş kafatasları,
Ahlak röntgenlerinde, kanser metastazları.
Artık sana dert değil, câhillerin cür’eti,
Seküler âlimlerin, insanlığa külfeti…
-414-