ŞUÛR

KONYA DENİNCE
Bir șehir ki; nesiller, irfanla besleniyor,
Bir șehir ki; Mevlânâ, dünyaya sesleniyor.
Semâzenler dönerken, Tevhîdin gölgesinde;
Nefes nefes yașıyor, vuslatı ney sesinde.
KONYA DENİNCE gözler, nurlu seller döküyor;
Kararmıș gönüllerde, nice șafak söküyor.
Bir șehir ki; șuhedâ, mührü vurmuș tașına;
“Bu mîrâs benim” demiș, dünyaya tek bașına.
Mâbedlerde saf tutmuș, secdeyle barıșanlar,
Feyz almıș evliyâdan, hayırda yarıșanlar.
KONYA DENİNCE sevgi, yüreklerden tașıyor;
Her sînede ölümsüz, nice ensar yașıyor.
Bir șehir ki; așkların, âșıkların harmanı;
Gönüllere nakșetmiș, o İlâhî Fermanı.
Adâlet mîzânında, îmân tahtını kurmuș;
Cehâletin zulmüne, ilmiyle karșı durmuș.
KONYA DENİNCEkalpler, Zikrullah’la vuruyor,
Evliyânın ruhları, șehre selâm duruyor.
Bir șehir ki; edeple, merhametle bezenmiș,
Takvâsıyla Allah’ın rızâsına özenmiș.
Peygamber sevdâsını, tâc etmiș gönüllere,
Bu sevdayı öğretmiș, güllere bülbüllere.
KONYA DENİNCE gözler, mânâya çevriliyor;
Maddenin, o saldırgan putları devriliyor.
Bir șehir ki; çağlara, îmânıyla yürüyor,
Mânevî sarayları, irfânıyla örüyor.
Ahlâkı tartılsa da, cefâlarla bin defa;
Bir zerre eksilmiyor, özünde ahde vefâ.
KONYA DENİNCE susar, acze düșer kalemler;
Bir șehir ki; șâhittir, ona bütün âlemler.
2014
-425-