ŞUÛR

Oysa kadın, anasıdır beşerin,
İlâhi sözlükte, mânâsı derin.
Çünkü, ana rahmi, ilk mekânıdır;
İnsan denen, o mûcize eserin...
O değil mi, peygamberler doğuran,
İlk hamuru, şefkatiyle yoğuran.
O değil mi, ayakları altında,
Cennet-i Âlâya, kapılar kuran...
O değil mi, şehid verip ağlayan,
Ak saçlara, kara yazma bağlayan.
O değil mi, kendi bağrı yanarken;
“Evlâd” diye, gönül gönül çağlayan...
O değil mi, sır yerine ser veren,
Sadâkat tâcında, iffeti gören.
O değil mi, şerrin kılıçlarına;
Nâmus kalkanıyla, göğsünü geren...
O değil mi, gönüllerde taht kuran,
İslâm siperinde, heybetle duran.
Beşer tarihinde, çağlar boyunca,
Zulüm zincirini, her yerde kıran...
Bir bayrak ki.. Yükselir Hakk Katına,
Dalgalanır, iffet, namus adına.
Cennet müjdesi var, Cenâb-ı Hakk’tan;
O bayrağı, taşıyan her kadına...
1991
-91-