ŞUÛR

Nice tahtlar son buldu, nicesi son bulacak,
Kimde kaldı o mühür, kimde kaldı o sancak?
Büyüklük ve yücelik, O’na yakışır ancak,
Şüphesiz ve ortaksız, EL MÜTEKEBBİR dir O.
Ne melek vardı, O varken, ne insan, ne de Âlem,
Ne bir sevap, ne günah, ne defter, ne de kalem,
Herşeyi vâretmeye, yetişti, o bir kelâm,
Hiç yoktan, “OL” deyip de, yaratan HÂLIK tır O.
İnsanın eni boyu; ne kum, ne dağ kadardır,
Bütün uzuvlarında, gör ki, orantı vardır,
Karıncanın yuvası, file göre çok dardır,
Her şeyde, denge kuran, târifsiz BÂRÎ’dir O.
Ne kadar benzese de, insanlar birbirine,
Çizgi ayrı çizilmiş, o parmak izlerine.
Benzemez kaderleri, hiç birinin birine,
Herşeyi, ayrı kılan, ulu MUSAVVİR dir O.
Acep, günahsız bir kul, var mıdır yeryüzünde,
Kim duyar, hissederse, o günahı özünde,
O’na tövbe edip de, durur ise sözünde,
Şüphesiz ki; kulunu, affeden ĞAFFÂR dır O.
-379-