ŞUÛR

EY İNSANOĞLU !
Yeryüzünde nice sarayların, tahtların, hazinelerin sâhibi
sen oldun. Soylu oldun, sultan oldun, padişah oldun. Her
şey senin oldu. Sen her şey oldun.
Ama sen, sen olamadın.. Huzûru bulamadın.
Şöhretini, servetini, makâmını kurtardın.
Ama sen, kendini kurtaramadın.
Ordulara, ülkelere, krallara hükmettin,
Ama sen, kendine hükmedemedin.
Döktüğün mazlum kanlarıyla, tarihin yüzünü kızarttın,
Ama senin yüzün kızarmadı.
Kibir ve bencilliğin girdâbında döne döne yozlaştın,
Ama sen, kendinle yüzleşemedin.
Ciltler dolusu kitaplar yazdın. Âlim oldun, alkışlandın,
Ama sen, ilminle âmil olamadın.
Kendini ilâh edindin, dünyanın geçici hazlarını satır satır
okudun,
Ama sen, ölümü okuyamadın.
Hayvanlara vahşette iftirâ ettin,
Ama sen, kendi vahşetinden hiç söz etmedin.
Aç bıraktığın milyonlarca insanın çığlıklarını, şarap
sofralarında kendine meze yaptın,
Ama sen, bir gönül yapamadın.
Depremlerden, sellerden, yangınlardan, tayfunlardan
korktun,
Ama sen, Allah’tan korkmadın.
-400-