ŞUÛR

Bazı büyük abiler, köşeleri tuttular,
İrticâ diye diye, beni de korkuttular.
İlâhiyat adına; ekranda iki kaçık;
Kimlerin kuklaları, oldukları apaçık...
Âlim zâlim karıştı, renkleri seçilmiyor,
Velisiz kaldı sokak; deliden geçilmiyor.
Bu cinnet kervanına, kocabaşlar dahiller,
Tuz bozulmuş, ne yapsın bizim gibi cahiller?.
Henüz daha gündemde, ne oruç var, ne zekât,
Ne Kur’ân’la tanıştım, ne de kıldım bir rekat.
Gönül desen; henüz genç, daha haccım duruyor,
Nerde bir taze görsem, kalbim küt küt vuruyor.
Edemedim bir türlü, şu nefsimi terbiye,
Ortalıkta ne görse; tutturuyor ver diye.
Ey Azrâil ! Bilirim, gelince beklemezsin,
Tükenen vâdelere, saniye eklemezsin.
Bu satırlar boş geçen, bir ömrün hikayesi,
İbret alanlar için, son pişmanlığın sesi.
Bilmem ki; bir duvarda, bu mütevâzi çaba;
Bir küçücük pencere, açacak mı acaba?
2005
-33-