ŞUÛR

“Allah” dersen mürtecî, “Tanrı” dersen çağdaşsın;
Bu özürlü beyinle, akıl nasıl bağdaşsın ?
Ne kadar rütbe taksan, kütük yine kütüktür;
Tornadan çıkan zurna, hiç değilse düdüktür…
Sende yoksa tefekkür, cehline akıl n’etsin?
Ne korkarsın ölümden? Sen ki zaten cesetsin !
Ne şan, şöhret, îtibar, ne bir erdem, ne vakar;
Görmedim bir yücelik; haddini bilmek kadar.
Parçalara bakarak; bilinmez kim haklıdır,
Adâlet; parçaların, bütününde saklıdır.
İnsana, başkasını yargılamak kolaydır.
Kendini yargılamak, inanılmaz olaydır.
Tut ki; beni susturdun, Kur’ân’ın Sahibi var;
Koruyacaktır onu, tâ ki Mahşere kadar...
Tarih, sana kaç bin yıl, ömür biçerse biçsin;
Zaman denizlerinde, sen yine de bir hiçsin.
İster müşrik, münafık, ister mü’min seversin,
Bil ki; o sevdiğinle, mahşerde berabersin.
-326-