ŞUÛR

KUR’ÂN DİYOR Kİ:
Derken kendilerine hatırlatılanı (Allah’ın rızasına uygun yaşamayı)
unuttuklarında. Onların üzerlerine her şeyin (bolluk, güç, sağlık, servet
v.b.) kapılarını açıverdik. Öyle ki, kendilerine verilen şeylerle ‘sevince
kapılıp, şımarınca’ onları apansız yakalayıverdik. Artık onlar umutları
suya düşenler oldular.
EN’ÂM/44
Ve onlar, mallarını insanlara gösteriş olsun diye infak ederler,
Allah’a ve âhiret gününe de inanmazlar. Şeytan, kime arkadaş olursa,
artık ne kötü bir arkadaştır o.
NiSÂ/38
Bağ bahçede, hasat vakti gelince;
Hesaplar yapmışım, inceden ince.
Lâkin, Allah için zekât denince;
Elimi bağlayan.. Nefsimmiş meğer...
Vermişim, “Ne cömert” desinler diye;
Üç beş çürük çarık, güyâ hediye.
Arkasından, dilenmişim medhiye;
Bu alkış delisi.. Nefsimmiş meğer...
Komşuda katık yok, ben tok yatmışım,
“Tembel” demiş, gıyâbında çatmışım,
Şefkat dersi vermiş, nutuk atmışım;
Bu sahtekâr maske.. Nefsimmiş meğer...
Kur’ân ehli görmüş, küçümsemişim,
Üstelik cür’etle “Yobaz” demişim.
Nice kul hakkını, böyle yemişim;
Oysa gerçek yobaz.. Nefsimmiş meğer...
1994
-263-