ŞUÛR

NEYLEYİM
Bir kır çiçeğinin, ince teninde,
O kelebeklerin, şal deseninde,
Can verdiğin, bir küçücük ceninde,
Seni göremeyen, gözü neyleyim.
Sabahların, nurlu yelpazesinde,
Her yağmur damlası, kar tanesinde,
Lûtfettiğin ömür sermâyesinde,
Seni göremeyen, gözü neyleyim.
Sararıp, dalından düşen yaprakta,
Cami avlusunda, o son durakta,
Er geç girilecek, kara toprakta,
Seni göremeyen, gözü neyleyim.
Yeşilde, mavide, alda, sarıda,
Çiçek çiçek, bal toplayan arıda,
Aklın yetmediği, binbir soruda,
Seni göremeyen, gözü neyleyim.
Her lokma rızkında, her nimetinde,
Verdiğin her lütuf, her âfetinde,
Kur’an-ı Kerim’in, her âyetinde,
Seni göremeyen, gözü neyleyim.
Dünya dedikleri, şu dar kafeste,
Sensiz, ne şiir var, ne de bir beste,
Azat kapısında, o son nefeste,
Seni söylemeyen, sözü neyleyim.
1989
-374-