ŞUÛR

Artık seni bağlamaz, beşerin kanunları;
Ruhunu haczedemez, faiz firavunları.
Bu dikenli adâlet, artık sana batamaz;
Korkma.. Seni hiç kimse, mezarından atamaz..
Ey mevtâ ! Kalktı artık, gözlerinden perdeler;
Şimdi sana mâlûmdur, kimbilir neler neler;
Şu anda, kimler kime, nasıl tuzak kuruyor?
Hangi dost, hangi dostu arkasından vuruyor?
Kimlerce sökülüyor, temellerin taşları?
Neden, niçin bitmiyor, bu kardeş savaşları?
Neden bunca müslüman, bir türlü uyanmıyor?
O Tevhîd meş’alesi, neden, niçin yanmıyor?
Hangi eller, ahlâkı, nasıl bulandırıyor?
Aile kavramını, kimler sulandırıyor?
Kim, niçin, nerde, nasıl, aldatıyor eşini?
Kim, niçin bırakmıyor, ihânetin peşini?
Ey mevtâ ! Biliyorum, sır küpüdür mezarlar;
Bu nedenle onları, biraz derin kazarlar.
Orda temyiz bekleyen, nice dosyalar vardır;
Orda, zaman aşımı, kıyamete kadardır...
Gözün aydın ey mevtâ ! Kavuştun Sevgili’ye,
Gıybet edenler etsin.. Dönüp bakma geriye.
Sanma ki; bu dünyada kin ve nefret azalır;
Hasetler ölse bile, hasetlik canlı kalır…
Ey mevtâ ! Şimdi Hak’tan, bir irâde inseydi;
İsteyenler, dünyaya dönebilir, denseydi,
Bir de mührün olsaydı; cihan sultanı diye;
Gerçek Dost’u bırakıp, döner miydin geriye?
2013
-415-