Medycyna Wieku Rozwojowego

666
Ma∏gorzata Szumera i wsp.
PULMONARY METASTASES IN CHILDREN
WITH SOLID TUMOURS-OWN EXPERIENCES
Abstract. Background: The most frequent reasons of relapses in solid tumors among children
are lung metastases. Aim: Analysis of lung metastatic cases among children with solid
tumors treated from 1995-2005.
Material and methods: 26 lung metastatic cases (17 males, 9 females) were analysed. At
the moment of the diagnosis lung metastases were present in 19,2% of patients while in the
rest (80,8%) occured during and after treatment. The most often lung metastases were recognised
in osteosarcoma (15-57,8%) and carcinoma embryonale (3-11,6%). Secondary
metastases in lungs occured within 4-48 months after the diagnosis. In 57,7% were bilateral.
36 thoracotomies (average 1,7/a child) were performed. The aftersurgery chemotherapy
for tumour recurrence was introduced in each case.
Results: In the analysed group 14 (53,8%) children are alive with the overall survival time
8-120 months. The rest 12 (46,2%) are dead with the survival time 6-24 months. The statistically
significant difference was found in comparison of complete surgery versus incomplete
(p=0,02), no significance was found in primary or secondary metastases (p=0,27).
Time of occurrence was statistically insignificant (p=0,26).
Conclusions: The occurrence of metastases in children solid tumors worsened the prognosis.
The active search for lung metastases at the moment of diagnosis, treatment and follow-up
combined with complete surgery procedures may prolong survival. There is a need
to find new methods of lung metastases treatment.
Key words: lung metastases, solid tumours, children
WST¢P
Przerzuty do p∏uc u dzieci wyst´pujà najcz´Êciej w przebiegu osteosarcoma
(OS), sarcoma Ewingi (SE), rhabdomyosarcoma (RMS), hepatoblastoma (HB), carcinoma
embryonale (CE), nephroblastoma (WT) (1,2,3,4,5). Mogà byç wykrywane
pierwotnie w momencie rozpoznania choroby, w trakcie chemioterapii co Êwiadczy
o chemioopornoÊci, a tak˝e jako wznowa po zakoƒczeniu leczenia (6,7). Najcz´Êciej
wyst´pujà w OS (do 75%), rzadziej w mi´sakach tkanek mi´kkich (30-50%) i WT
(5,5%). Sà najcz´stszà przyczynà niepowodzeƒ w leczeniu tych chorób (50-80%)
(1,8). Rozsiew nowotworu do p∏uc odbywa si´ drogà naczyƒ krwionoÊnych: t´tniczych
ale równie˝ ˝ylnych, je˝eli istnieje bezpoÊredni drena˝ ˝ylny z pierwotnego
miejsca lokalizacji nowotworu do p∏uc (8). Zator z komórek nowotworowych mo˝e
przenieÊç si´ drogà naczyƒ ch∏onnych do najbli˝ej le˝àcego lub odleg∏ych w´z∏ów
ch∏onnych. Przerzuty w p∏ucach wraz z zaj´ciem op∏ucnej mogà powstaç równie˝
przez naciekanie nowotworu przez ciàg∏oÊç. W razie obecnoÊci przerzutów w op∏ucnej
zwykle pojawia si´ wysi´k op∏ucnowy (3,9). ObecnoÊç objawów klinicznych zale-
˝y od wielkoÊci i lokalizacji przerzutów. W 80-90% po∏o˝one sà one obwodowo, podop∏ucnowo.
Zwykle wyst´puje kaszel, goràczka, narastajàca dusznoÊç, bóle w klatce
piersiowej ale obserwuje si´ równie˝ przebieg bezobjawowy (2,9). Najbardziej wiarygodnà
metodà rozpoznania przerzutów do p∏uc jest spiralna tomografia komputerowa,
wykrywajàca zmiany poni˝ej 3 mm (1,10). W przypadku wàtpliwoÊci wskazane
bywa wykonanie torakoskopii, torakocentezy, bronchoskopii (9). Metodà z wybo-