quo vadis.pdf

- Pójdźmy stąd!...I poszli. Minęli gorejące światłem lupanaria, gaj, łańcuch konnych pretorianów i odnaleźlilektyki.- Wstąpię do ciebie - rzekł Petroniusz.I wsiedli razem. Lecz przez drogę milczeli obaj. Dopiero gdy znaleźli się w atrium Winicjuszowegodomu, Petroniusz rzekł:- Czy wiesz, kto to był?- Rubria? - spytał Winicjusz wstrząsnąwszy się na samą myśl, że Rubria była westalką.- Nie.- Więc kto? Petroniusz zniżył głos:- Ogień Westy został splugawiony, bo Rubria była z cezarem. Z tobą zaś mówiła...Tu dokończył jeszcze ciszej: - Diva Augusta.Nastała chwila milczenia.- Cezar - rzekł Petroniusz - nie umiał ukryć przy niej swej żądzy do Rubrii, więc możechciała się zemścić, a ja przeszkodziłem wam dlatego, że gdybyś poznawszy Augustę odmówiłjej, to byłbyś zgubiony bez ratunku: ty, Ligia, a może i ja.Lecz Winicjusz wybuchnął:- Mam dosyć Rzymu, cezara, uczt, Augusty, Tygellina i was wszystkich! Duszę się! Niemogę tak żyć, nie mogę! Rozumiesz mnie!- Tracisz głowę, sąd, miarę!... Winicjuszu! - Kocham ją jedną w świecie!- Więc co?- Więc nie chcę innej miłości, nie chcę waszego życia, waszych uczt, waszego bezwstydu iwaszych zbrodni!- Co się z tobą dzieje? Czyś ty chrześcijanin?A młody człowiek objął rękoma głowę i począł powtarzać jakby z rozpaczą:- Jeszcze nie! jeszcze nie!ROZDZIAŁ XXXIIPetroniusz odszedł do domu wzruszając ramionami i niezadowolony mocno. Spostrzegł terazi on, że przestali się z Winicjuszem rozumieć i że dusze ich rozbiegły się zupełnie. NiegdyśPetroniusz miał nad młodym żołnierzem ogromny wpływ. Był mu we wszystkim wzoremi często kilka ironicznych słów z jego strony wystarczało, by Winicjusza od czegoś powstrzymaćlub do czegoś popchnąć. Obecnie nie zostało z tego nic, tak dalece, że Petroniusznie próbował nawet dawnych sposobów, czując, że jego dowcip i ironia ześlizną się beż żadnegoskutku po nowych pokładach, jakie na duszę Winicjusza nałożyła miłość i zetknięcie sięz niepojętym światem chrześcijańskim. Doświadczony sceptyk rozumiał, że stracił klucz dotej duszy. Przejmowało go też to niezadowoleniem, a nawet i obawą, którą spotęgowały jeszczewypadki tej nocy. „Jeśli to ze strony Augusty nie przemijające zachcenie, lecz trwalszażądza - myślał Petroriusz - to będzie jedno z dwojga: albo Winicjusz jej się nie oprze i możebyć przez lada wypadek zgubiony, albo, co dziś do niego podobne, oprze się i w takim raziebędzie zgubiony na pewno, a z nim mogę być i ja, choćby dlatego, że jestem jego krewnym iże Augusta, objąwszy niechęcią całą rodzinę, przerzuci wagę swego wpływu na stronę Tygellina...”I tak, i tak było źle. Petroniusz był człowiekiem odważnym i śmierci się nie bał, alenie spodziewając się od niej niczego, nie chciał jej wywoływać. Po długim namyśle postanowiłwreszcie, że najlepiej i najbezpieczniej będzie wyprawić Winicjusza z Rzymu w podróż.Ach, gdyby mógł dać mu w dodatku na drogę Ligię, byłby to z radością uczynił. Lecz i takspodziewał się, że nie będzie mu go zbyt trudno namówić. Wówczas rozpuściłby na Palatynie138