quo vadis.pdf

Tu brwi na czole zbiegły mu się w bolesną fałdę i rumieniec wystąpił na policzki, po czymznów mówił coraz śpieszniej i z coraz większym wzruszeniem:- Widzicie! Męczę się i z miłości, i od mroku. Mówili mi, że w waszej nauce nie ostoi sięni życie, ni radość ludzka, ni szczęście, ni prawo, ni porządek, ni zwierzchność, ni władztworzymskie. Zali tak jest? Mówili mi, żeście ludzie szaleni; powiedzcie, co przyosicie? Czygrzech miłować? Czy grzech czuć radość? Czy grzech chcieć szczęścia? Czy wyście nieprzyjaciółmiżycia? Czy trzeba chrześcijaninowi być nędzarzem? Czy miałbym się wyrzecLigii? Jaka jest wasza prawda? Wasze uczynki i wasze słowa są jako woda przejrzysta, alejakie dno tej wody? Widzicie, żem szczery. Rozproszcie ciemności! Bo mnie powiedzielijeszcze i to: „Grecja stworzyła mądrość i piękność, Rzym moc, a oni co przynoszą?” Więcpowiedzcie, co przynosicie? Jeśli za drzwiami waszymi jest jasność, to mi otwórzcie!- Przynosim miłość - rzekł Piotr. A Paweł z Tarsu dodał:- Gdybym mówił językami ludzkimi i anielskimi, a miłości bym nie miał, byłbym jakomiedź brząkająca...Lecz serce starego Apostoła wzruszyło się tą duszą w męce, która, jak ptak zamknięty wklatce, rwała się do powietrza i słońca, więc wyciągnął ku Winicjuszowi ręce i rzekł:- Kto puka, będzie mu otworzono, i łaska Pana jest nad tobą, przeto błogosławię tobie,twojej duszy i twojej miłości w imię Zbawiciela świata.Winicjusz, który i tak mówił w uniesieniu, usłyszawszy błogosławieństwo skoczył ku Piotrowii wówczas stała się rzecz nadzwyczajna. Oto ten potomek Kwirytów, który do niedawnanie uznawał w obcym człowieka, chwycił ręce starego Galilejczyka i począł je z wdzięcznościądo ust przyciskać.A Piotr ucieszył się, albowiem rozumiał, że siejba znw padła na jedną więcej rolę i że jegosieć rybacza ogarnęła jedną więcej duszę.Obecni zaś, niemniej ucieszeni tym jawnym znakiem czci dla Bożego Apostoła, zawołalijednym głosem: - Chwała na wysokościach Panu!Winicjusz powstał z rozjaśnioną twarzą i począł mówić:- Widzę, że szczęście może między wami mieszkać, bo czuję się szczęśliwy, i mniemam,że tak samo w innych mnie przekonacie rzeczach. Ale to wam jeszcze powiem, że nie staniesię to w Rzymie; cezar jedzie do Ancjum, a ja z nim muszę, gdyż mam rozkaz. Wiecie, że nieposłuchać - to śmierć. Ale jeślim znalazł łaskę w waszych oczach, jedźcie ze mną, abyściemnie nauczali prawdy waszej. Bezpieczniej wam tam będzie niż mnie samemu; w tym wielkimnatłoku ludzi będziecie mogli opowiadać waszą prawdę na samym dworze cezara. Mówią,że Akte jest chrześcijanką, a i między pretorianami są chrześcijanie, bom sam widział,jak żołnierze klękali przed tobą, Piotrze, u bramy Nomentańskiej. W Ancjum mam willę, wktórej zbierać się będziemy, aby pod bokiem Nerona słuchać nauk waszych. Mówił miGlaukus, że wy dla jednej duszy gotowiście na krańce świata wędrować, więc uczyńcie to dlamnie, coście uczynili dla tych, dla których przyszliście tu aż z Judei, uczyńcie i nie opuszczajcieduszy mojej!Oni usłyszawszy to poczęli się naradzać, myśląc z radością o zwycięstwie swej nauki i oznaczeniu, jakie dla pogańskiego świata mieć będzie nawrócenie się augustianina i potomkajednego z najstarszych rodów rzymskich. Gotowi byli istotnie wędrować na krańce świata dlajednej duszy ludzkiej i od śmierci Mistrza nic przecie innego nie czynili, więc odpowiedźodmowna nie przeszła im nawet przez myśl. Ale Piotr był w tej chwili pasterzem całej rzeszy,więc jechać nie mógł, natomiast Paweł z Tarsu, który niedawno był w Arycji i we F'regellae,a wybierał się znów w długą podróż na Wschód, aby odwiedzić tamtejsze kościoły i ożywić jenowym duchem gorliwości, zgodził się towarzyszyć młodemu trybunowi do Ancjum, łatwomu bowiem było znaleźć tam statek idący na morza greckie.145