quo vadis.pdf

Lecz biegł w kierunku głosów. Zawsze byli tam ludzie, którzy mogli mu dać pomoc. W tejnadziei, zanim jeszcze dobiegł, począł krzyczeć całą siłą głosu o ratunek. Lecz było to jegoostatnie wysilenie: w oczach poczerwieniało mu jeszcze bardziej, w płucach zbrakło oddechu,w kościach siły, i padł.Dosłyszano go jednak, a raczej spostrzeżono, i dwóch ludzi ruszyło mu na pomoc z gurdamipełnymi wody. Winicjusz, który padł z wyczerpania, ale nie stracił przytomności, chwyciłobu rękoma naczynie i wychylił je do połowy.- Dzięki - rzekł - postawcie mnie na nogi, dalej sam pójdę!Drugi robotnik oblał mu głowę wodą, obaj zaś nie tylko postawili go na nogi, ale podjęli zziemi i ponieśli do gromady innych, którzy otoczyli go wkoło, badając troskliwie, czy nieponiósł zbytniego szwanku. Troskliwość ta zdziwiła Winicjusza.- Ludzie - zapytał - coście za jedni?- Burzymy domy, aby pożar nie mógł dojść do drogi Portowej - odpowiedział jeden z robotników.- Przyszliście mi na pomoc, gdym już padł. Dzięki wam.- Nam nie wolno odmówić pomocy - ozwało się kilka głosów.Wówczas Winicjusz, który poprzednio od rana patrzył na rozbestwione tłumy, na bójki igrabież, spojrzał uważniej na otaczające go twarze i rzekł:- Niech wam wynagrodzi... Chrystus.- Chwała imieniowi Jego! - zawołał cały chór głosów. - Linus?... - spytał Winicjusz.Lecz nie mógł pytać dłużej i nie dosłyszał odpowiedzi, gdyż ze wzruszenia i przebytychwysileń zemdlał. Obudził się dopiero na polu Kodetańskim, w ogrodzie, otoczony przez kilkorokobiet i mężczyzn, i pierwsze słowa, na jakie znowu się zdobył, były:- Gdzie Linus?Przez chwilę nie było odpowiedzi, po czym jakiś znajomy Winicjuszowi głos rzekł nagle:- Za bramą Nomentańską; wyszedł do Ostrianum... od dwóch dni... Pokój ci, królu perski!Winicjusz podniósł się i siadł, ujrzawszy niespodzianie nad sobą Chilona.Grek zaś mówił:- Dom twój, panie, zapewne spłonął, bo Karyny w płomieniu, ale ty zawsze będziesz bogatyjak Midas. O, co za nieszczęście! Chrześcijanie, synu Serapisa, przepowiadali od dawna,że ogień zniszczy to miasto... A Linus wraz z córką Jowisza jest na Ostrianum... O, co za nieszczęściena to miasto!...Winicjuszowi znów uczyniło się słabo. - Widziałeś ich? - spytał.- Widziałem, panie!... Niech będą dzięki Chrystusowi i wszystkim bogom, żem ci mógłdobrą wieścią odpłacić za twoje dobrodziejstwa. Ale ja ci, Ozyrysie, jeszcze odpłacę, przysięgamna ten palący się Rzym!Na dworze czynił się wieczór, ale w ogrodzie widno było jak w dzień, gdyż pożar wzmógłsię jeszcze. Zdawało się, że płoną już nie pojedyncze dzielnice, ale całe miasto, jak długie iszerokie. Niebo było czerwone, jak okiem sięgnąć, i na świecie czyniła się noc czerwona.ROZDZIAŁ XLIVŁuna od palącego się miasta zalała niebo tak szeroko, jak wzrok ludzki mógł sięgnąć. Zzawzgórz wytoczył się księżyc wielki i pełny, który rozgorzał wnet od blasku i przybrawszybarwę rozpalonej miedzi zdawał się ze zdumieniem spoglądać na ginący gród światowładny.W zaróżowionych przepaściach nieba świeciły również różowe gwiazdy, lecz w przeciwieństwiedo zwykłych nocy ziemia jaśniejsza była od niebios. Rzym oświecał na kształt olbrzy-180