quo vadis.pdf

życie i krew. Źle mówię: będziemy Mu służyli oboje, póki starczy nam przędzy życia. Kochamcię i pozdrawiam duszą całą.”ROZDZIAŁ XXXIXUrsus czerpał wodę w cysternie i ciągnąc sznurem podwójne amfory śpiewał półgłosemdziwną pieśń ligijską, a zarazem spoglądał rozradowanymi oczyma na Ligię i Winicjusza,którzy wśród cyprysów w ogródku Linusa bielili się jak dwa posągi. Najmniejszy wiatr nieporuszał ich odzieży. Na świecie zapadał zmrok złoty i liliowy, oni zaś wśród spokoju wieczorarozmawiali trzymając się za ręce.- Czy nic złego spotkać cię nie może, Marku, za to, że opuściłeś Ancjum bez wiedzy cezara?- pytała Ligia.- Nie, droga moja - odpowiedział Winicjusz. - Cezar zapowiedział, że zamknie się na dwadni z Terpnosem i będzie układał nowe pieśni. Często on tak czyni i wówczas o niczym innymnie wie i nie pamięta. Zresztą co mi cezar, gdy jestem przy tobie i patrzę na ciebie. Zbytjuż tęskniłem, a w ostatnich nocach opuścił mnie sen. Nieraz, gdym zdrzemnął ze znużenia,budziłem się nagle z uczuciem, że nad tobą wisi niebezpieczeństwo; czasem śniłem, że zrabowanomi rozstawne konie, które miały mnie przynieść z Ancjum do Rzymu i na którychprzebiegłem tę drogę tak szybko jak nigdy żaden goniec cesarski. I dłużej już bez ciebie wytrzymaćnie mogłem. Zbyt cię kocham, droga, najdroższa moja!- Wiedziałam, że przyjedziesz. Dwa razy Ursus wybiegał na moją prośbę na Karyny i pytało ciebie w twoim domu. Linus śmiał się ze mnie i Ursus także.Rzeczywiście znać było, że się go spodziewała, gdyż zamiast zwykłej ciemnej odzieżymiała na sobie miękką białą stolę, z której ślicznych fałd jej ramiona i głowa wychylały sięjak rozkwitłe pierwiosnki ze śniegu. Kilka różowych anemonów zdobiło jej włosy.Winicjusz przycisnął usta do jej ręki, po czym siedli na kamiennej ławce wśród dzikiegowina i wsparłszy się o siebie ramionami milczeli poglądając ku zorzom, których ostatnie blaskiodbijały się w ich oczach.Urok cichego wieczora opanowywał ich z wolna. - Jak tu cicho i jaki świat śliczny - rzekłzniżonym głosem Winicjusz. - Noc idzie ogromnie pogodna. Czuję się tak szczęśliwy, jaknigdy w życiu nie byłem. Powiedz mi, Ligio, co to jest? Jam nigdy nie przypuszczał, żebymogła być taka miłość. Myślałem, że to jest tylko ogień we krwi i żądza, a teraz dopiero widzę,że można kochać każdą kroplą krwi i każdym tchnieniem, a zarazem czuć taki spokójsłodki i niezmierny, jakby już ukoiły duszę Sen i Śmierć. To dla mnie coś nowego. Patrzę naten spokój drzew i zdaje mi się, że on jest we mnie. Teraz dopiero rozumiem, że może byćszczęście, o jakim ludzie dotąd nie wiedzieli. Teraz dopiero rozumiem, dlaczego i ty, i PomponiaGrecyna jesteście takie pogodne... Tak!... To daje Chrystus...A ona w tej chwili położyła swą śliczną twarz na jego ramieniu i rzekła:- Mój Marku drogi...I nie mogła mówić więcej. Radość, wdzięczność i poczucie, że teraz dopiero wolno jej kochać,odjęły jej głos, a natomiast napełniły oczy łzami wzruszenia. Winicjusz, objąwszy ramieniemjej drobne ciało, tulił ją przez chwilę do siebie, po czym rzekł:- Ligio! Niech będzie błogosławiona chwila, w której pierwszy raz usłyszałem Jego imię.Ona zaś odpowiedziała cicho: - Kocham cię, Marku.Po czym umilkli znów oboje, nie mogąc słów dobyć z wezbranych piersi. Na cyprysachzgasły ostatnie liliowe odblaski i ogród począł się srebrzyć od księżycowego sierpa.Po chwili Winicjusz począł mówić:160