quo vadis.pdf

Jadąc dalej, przesunęli się koło Ostrianum, gdzie nauczał i chrzcił Piotr. O świcie byli w williFaona. Tam wyzwoleńcy nie ukrywali mu już dłużej, że czas umrzeć, więc kazał kopać dlasiebie dół i legł na ziemi, by mogli wziąć miarę dokładną. Lecz na widok wyrzucanej ziemiogarnął go strach. Tłusta twarz jego pobladła, a na czole osiadły mu, na kształt kropel rannejrosy, krople potu. Począł zwłóczyć. Głosem zarazem drżącym i aktorskim oświadczył, żechwila jeszcze nie nadeszła, po czym znów ją cytować. W końcu prosił, by go spalono. „Jakiżartysta ginie!” - powtarzał jakby ze zdumieniem.Tymczasem przybył goniec Faona z doniesieniem, że senat wydał już wyrok i że parricidama być ukarany wedle dawnego zwyczaju.- Jakiż to zwyczaj? - spytał zbielałymi ustami Nero.- Szyję ci chwycą w widły i zasmagają cię na śmierć, a ciało wrzucą w Tyber! - odrzekłszorstko Epafrodyt.On zaś roztworzył płaszcz na piersiach.- A więc czas! - rzekł spojrzawszy w niebo. I jeszcze raz powtórzył:- Jakiż artysta ginie!W tej chwili rozległ się tętent koni. To centurion na czele żołnierzy przybywał po głowęAhenobarba.- Śpiesz się! - zawołali wyzwoleńcy.Nero przyłożył nóż do szyi, lecz kłuł się tylko dłonią bojaźliwą i widać było, że nigdy nieośmieli się zagłębić ostrza. Wówczas niespodzianie Epafrodyt popchnął mu rękę i nóż wszedłaż po głownię, a jemu oczy wyszły na wierzch, straszne, ogromne, przerażone.- Przynoszę ci życie! - zawołał wchodząc centurion.- Za późno - odrzekł chrapliwym głosem Nero. Po czym dodał:- Oto jest wierność!W mgnieniu oka śmierć poczęła obejmować mu głowę. Krew z grubego karku bluzgałaczarnym strumieniem na ogrodowe kwiaty. Nogi jego poczęły kopać ziemię - i skonał.Wierna Akte obwinęła go nazajutrz w kosztowne tka-niny i spaliła na przepełnionym wonnościamistosie.I tak minął Nero, jak mija wicher, burza, pożar, wojna lub mór, a bazylika Piotra panujedotąd z wyżyn watykańskich miastu i światu.Wedle zaś dawnej bramy Kapeńskiej wznosi się dzisiaj maleńka kapliczka z zatartym nieconapisem: „Quo vadis, Domine?”KONIEC289