quo vadis.pdf

urza oklasków i okrzyki: „Witaj, boski! Cezarze, imperatorze, witaj, zwycięski! Witaj, niezrównany- synu Apollina, Apollinie!” Słuchając tych słów uśmiechał się, lecz chwilamiprzelatywała mu po twarzy jakby chmura, tłum bowiem rzymski był szyderczy i zaufany wliczbę pozwalał sobie na drwiące docinki nawet względem wielkich tryumfatorów, takich,których istotnie kochał i szanował. Wszakże wiadomo było, że niegdyś krzyczano przy wjeździeJuliusza Cezara do Rzymu: „Obywatele, pochowajcie żony, bo wjeżdża urwis z łysiną!”Lecz potworna miłość własna Nerona nie znosiła najmniejszych przygan ni docinków, tymczasemw tłumie wśród okrzyków pochwalnych odzywały się wołania: „Miedzianobrody!...Miedzianobrody! Dokąd wieziesz swą płomienną brodę? Czy boisz się, by Rzym od niej niespłonął?” I ci, którzy tak wołali, nie wiedzieli, że żart ich kryje w sobie straszliwe proroctwo.Cezara niezbyt zresztą gniewały podobne głosy, tym bardziej że brody nie nosił, albowiemdawniej jeszcze ofiarował ją w złotej puszce Jowiszowi Kapitolińskiemu. Lecz inni ukryci zastosami głazów i przy zrębie świątyni, krzyczeli: „Matricida! Nero! Orestes! Alkmeon!”, ainni: „Gdzie Oktawia?” „Oddaj purpurę!” - na jadącą zaś tuż za nim Poppeę wołano: „Flavacoma!” - którą to nazwą oznaczano ulicznice. Muzykalne ucho Nerona chwytało i takieokrzyki, a wówczas podnosił palcami do oka swój wypolerowany szmaragd, jakby chcąc zobaczyći zapamiętać tych, którzy je wydali. W ten sposób wzrok jego zatrzymał się na stojącymna kamieniu Apostole. Przez chwilę dwaj ci ludzie patrzyli na siebie, nikomu zaś ni ztego świetnego orszaku, ni z tych nieprzeliczonych tłumów nie przyszło na myśl, że spoglądająna siebie w tej minucie dwaj władcy ziemi, z których jeden minie wkrótce jak krwawysen, drugi zaś, ów starzec przybrany w prostaczą lacernę, obejmie w wieczyste posiadanieświat i miasto.Tymczasem cezar przejechał, a tuż za nim ośmiu Afrów przeniosło wspaniałą lektykę, wktórej siedziała znienawidzona przez lud Poppea. Przybrana, jak i Nero, w szatę ametystowejbarwy, z grubym pokładem kosmetyków na twarzy, nieruchoma, zamyślona i obojętna, wyglądałajak jakieś bóstwo zarazem piękne i złe, które niesiono jak na procesji. Ciągnął w jejślady znów cały dwór męskiej i żeńskiej służby oraz szeregi wozów z przyborami do wygód istroju. Słońce dobrze już schodziło z południa, gdy zaczął się przejazd augustianów - korowódświetny, migotliwy, mieniący się jak wąż i nieskończony. Leniwy Petroniusz, życzliwiewitany przez tłumy, kazał się wraz ze swoją do bogini podobną niewolnicą nieść w lektyce.Tygellinus jechał w karruce ciągniętej przez małe koniki przybrane w białe i purpurowe pióra.Widziano go, jak wstawał z wozu i wyciągając szyję wypatrywał, rychło mu li cezar da znak,żeby się do niego przesiadł. Spośród innych tłumy witały oklaskami Licynianusa Pizona,śmiechem Witeliusza, gwizdaniem Watyniusza. Względem Licyniusza i Lekaniusza, konsulów,zachowywano się obojętnie, lecz Tuliusz Senecjo, którego lubiono nie wiadomo za co,równie jak i Westynus, zyskali poklask tłuszczy. Dwór był nieprzeliczony. Zdawało się, żewszystko, co jest bogatsze i świetniejsze lub znakomite w Rzymie, emigruje do Ancjum. Neronigdy nie podróżował inaczej, jak w tysiąc wozów, zastęp zaś towarzyszących mu prawiezawsze przenosił liczbę żołnierzy w legii. Pokazywano więc sobie i Domicjusza Afra,i zgrzybiałego Lucjusza Saturnina; widziano Wespazjana, który nie był jeszcze wyciągnąłna swą wyprawę do Judei, z której wrócił dopiero po koronę cesarską, i jego synów, i młodegoNerwę, i Lukana, i Anniusza Gallona, i Kwintianusa, i mnóstwo kobiet znanych z bogactw,piękności, zbytku i rozpusty. Oczy tłuszczy przenosiły się ze znajomych twarzy nauprzęże, wozy, konie, dziwaczne stroje służby, złożonej ze wszystkich narodów świata. W tejpowodzi przepychu i wielkości nie wiadomo było, na co patrzeć, i nie tylko oczy, ale i myślolśniewała od tych blasków złotych, od tych barw purpury i fioletu, od migotania drogichkamieni, od połysków bisiorów, perłowca, kości słoniowej. Zdawało się, że same promieniesłoneczne rozpraszają się w tej świetnej topieli. A choć wśród tłuszczy nie brakło nędzarzy zzaklęśniętymi brzuchami i głodem w oczach, przecie widok ów zapalał ich nie tylko chęciąużycia i zazdrością, ale napełniał zarazem rozkoszą i dumą, dając poczucie tej mocy i niepo-155