Kazimierz M. - Politechnika Radomska

arteria – Rocznik Katedry Sztuki 101
muszlach aż do zaniku tej
barwy „światła” na dalszym
planie. Lubiniecki w tradycyjny
sposób pokazał światło
(to co blisko jest oświetlone)
a Kowalski zasadę jego obecności
na pierwszym planie.
Obydwaj mają słuszne spostrzeżenia,
obydwaj mają
rację.
O pracy, na której jest
widoczny namalowany przez
Lubinieckiego statek Kowalski
mówił: „ja nie potrafię tak ładnie
namalować statku, więc
nakleiłem gotowy, kupiony
w sklepie z pamiątkami”. By
uzyskać wrażenie zmierzchu
Kowalski zamontował
w „swoim” statku małą żarówkę
elektryczną.
Piotr C. Kowalski nie po
raz pierwszy używa materiałów
gotowych i elementów
pejzażu (kamieni, muszli,
pisku). A. Zeidler-Janiszewska
tak charakteryzuje jego
twórczość: „Gra miedzy forma
zaplanowaną a przypadkiem
nie jest już dzisiaj (po
dadaizmie i surrealizmie)
tak wzniosła, a twórczość
Kowalskiego nabiera raczej
radosnego charakteru. Im
bardziej bowiem kontrolujemy naturę poza sferą sztuki, im bardziej wydaje nam się ona poddana,
tym więcej dajemy jej szans na współkreowanie wytworów artystycznych. Otwieramy szansę dla
jej ponownej emancypacji.” 2
R. Kubicki zauważa w twórczości Kowalskiego: „Ze świata rzeczy przechodzimy w świat „ontologicznych”
tautologii. Logika obecna jest nie w symbolach głuchych na radość życia, lecz w rzeczach
i sytuacjach, poprzez które się ono najpełniej ujawnia. Nic więc dziwnego, że o ile wychodzenie
w przestrzeń wcześniej przypominało tradycję plenerów malarskich, o tyle obecnie Piotr C. Kowalski
zbliża się do uprawiania specyficznie pojętej „sztuki miejsca”. 3
Witold Lubiniecki i Piotr C. Kowalski, maj 2007.
Obie wypowiedzi odnoszą się również i do tych prac Piotra C. Kowalskiego prezentowanych
w Ustce, choć dotyczyły jego wcześniejszej twórczości. On nie ilustruje pejzażu a poprzez zgromadzone
elementy, fragmenty miejsca – plaży odwołuje się do naszych emocji, wspomnień, sentymentalizmu,
uczuć a nie intelektualnej analizy wrażeń. Jest to zapis zapamiętanych wrażeń miejsca
elementami tam właśnie znalezionymi, uporządkowanymi na 1/2 płaszczyzny, jaką dysponował
z zachowaniem ustalonych przez Lubinieckiego i Kowalskiego rytmów, kierunków, planów, nastojów.
W jednej z prac Kowalski nakleił napis z muszelek: „Ustka 2008”. Przypomina to niezmienne
od lat pamiątki znad morza, które można było kupić tuż obok, na deptaku. Ten żartobliwy zabieg
datowania pracy oswaja przeciętnego, często przypadkowego i niepewnego swoich ocen widza ze
współczesną sztuką. Jest informacją o tym, że ma on takie same emocje i odczucia jak znany artysta.
Jest to jednocześnie zabawne i kiczowate, ale kto z nas brzydzi się kiczem? Nawet, gdy go nie lubimy
to nie możemy zaprzeczyć, iż skutecznie porusza emocje nie tylko niewyedukowanego widza.
2 Zeidler-Janiszewska A., Kubicki R., Poszerzenie granic. Sztuka współczesna w perspektywie filozoficzno-estetycznej,
Instytut Kultury, Warszawa 1999, s. 123.
3 Tamże, s. 125.
WYSTAWY