Kazimierz M. - Politechnika Radomska

GRAFIKA
arteria arteria – Rocznik Katedry Sztuki Sztuki
stawowej materii graficznej, ale także fizyczne wykorzystanie tak istotnych wartości jak przestrzeń,
światło, ruch czy muzyka, których udział jest nierozerwalnie związany z procesem kreowania.
Potraktujmy zatem obraz graficzny, a także materię na którym powstał, jako otwarte formalnie
pole dalszego, swobodnego działania. Dołączmy do tego analizę tak podstawowych wartości jak:
przestrzeń, ruch, światło, a także dźwięk – w kontekście możliwości ich wykorzystania nie tylko
w materii analizowanego dzieła, ale także włączenia do tego procesu tych samych wartości istniejących
również zewnętrznie, a zatem niejako poza dziełem. Dzięki tak rozumianej zależności
uzyskujemy pole prawdziwie otwartych poszukiwań, fascynującą perspektywę otwierającą przed
nami zupełnie nowe wyzwania i możliwości analizy przewartościowującej kondycję tego medium.
Tak rozumiany obraz graficzny, podobnie jak każdy inny fizyczny zapis idei, a jednocześnie przekaz
myśli, emocji czy spekulacji formalnych w połączeniu z materią, na której istnieje i szeregiem bardzo
istotnych wartości zewnętrznych – stał się zatem teraz polem wnikliwej analizy i poszukiwań,
a jednocześnie nowym tworzywem, prowokującym szereg działań.
W tym kontekście, artysta ostatecznie uwalnia się od krępujących go dotąd, sztywnych kanonów
technologicznych i formalnych. Może już bezkarnie zerwać z tradycyjnie rozumianą, ograniczająca
go, dotąd zamkniętą formą prostokąta czy kwadratu, jako obszaru działania – na rzecz otwartych
formalnie działań organicznych, gdzie forma obrazu uzależniona jest wyłącznie od problemu, jaki
analizuje. W konsekwencji, obraz graficzny może już bez zbędnych ceregieli, fizycznie „oderwać
się” od tradycyjnie rozumianego tła (papieru, ściany, folii itp.) wychodząc swobodnie w otwartą
przestrzeń z nową, fascynującą możliwością – swobodnego jej kształtowania, ale także z inną niż
dotąd możliwością penetracji samego obrazu.
To, co niewidzialne na pierwszy rzut oka – przy bardziej dokładnej analizie, okazuje się być zupełnie
realne. Wystarczy tylko zobaczyć, a tym samym zrozumieć i zaakceptować nowe możliwości tak
pojętej percepcji. To, co ukryte, niejasne i niejednoznaczne w odbiorze, zawsze wzbudza wzmożone
zainteresowanie. Już to wydaje się uzasadniać zajęcie się tak intrygującym problemem. Ukryty wymiar,
iluzja, swoista gra artysty z odbiorcą, przestrzenią, światłem i ruchem, oparta na szeregu działaniach
zmierzających do zaanektowania tych wartości w jedną swobodną kreację, umożliwia odbiorcy równie
swobodny wybór i interpretację.
Ujawnienie ukrytego wymiaru zakłada 2 typy działań: bezpośrednie, a więc fizyczną ingerencję
w 2-wymiar obrazu graficznego i pośrednie – prowokujące budowanie iluzji 3-go wymiaru poprzez
Janusz Jerzy Cywicki, Powójnie ukryty/Podwójny, 2 mobile ażurowe/instalacja (fragment),2007, technika własna/papier.