Kazimierz M. - Politechnika Radomska

arteria – Rocznik Katedry Sztuki
odpowiednią konstrukcję 2-wymiaru obrazu graficznego. Obie te możliwości wymagają innego
podejścia do materii graficznej, innych środków i innych działań. Taka sytuacja tworzy zupełnie
nowe pole umożliwiające porozumienie pomiędzy artystą i odbiorcą, na innym, niedostępnym dla
wszystkich poziomie.
Związek tego, co widzimy, z tym, co sobie wyobrażamy, czy możemy wyobrazić, prowadzi
do specyficznego sposobu komunikowania, tworzącego tak ważną dla sztuki – niszę intymnego
i bezpośredniego oddziaływania na zmysły. Niewidzialne staje się widzialne – przy zrozumieniu,
poznaniu sposobu, swoistej gramatyki języka sztuki, a więc czysto intelektualnego porozumienia,
związanego z podstawową dla sztuki wartością, jaką jest prawda przekazu. Badanie tych zależności
jest wystarczająco kuszące, aby kontynuować związane z tym poszukiwania i próby.
W tym miejscu przywołam własne określenia bardzo istotnych dla mnie wartości: a zatem – przestrzeń
subiektywna (subprzestrzeń) – kreowana zarówno przez autora, jak i odbiorcę; przestrzeń
autonomiczna (autoprzestrzeń) – związaną z kompozycją, układem, którego jest częścią i z którego
wyrasta i w końcu przestrzeń miejsca (metaprzestrzeń) – rozumiana jako miejsce kreacji.
Z kolei Ruch – ma wartość podwójną. Z jednej strony, zmienne pole obserwacji stwarza odbiorcy
wiele możliwości autokreacji, a z drugiej – ruch powietrza wystarcza, aby „ożywić”, a tym samym
„zmienić” zarówno materię obiektu jak i przesłanie. W końcu światło, a właściwie światłocień
i możliwość swobodnego nim operowania, a także anektowanie refleksów, odbić i podwójnych
obrazów – jest nierozerwalnie związane z kreacją i percepcją całości, budując szereg bardzo istotnych
wartości wizualnych i znaczeniowych. Odrębną, ale niezmiernie istotną dla mnie wartością
jest dźwięk/muzyka – tworząca wraz z częścią wizualną właściwą i oczekiwaną – spójną przestrzeń
iluzyjną, ściśle związaną z konkretną rzeczywistością wizualną. Za zależność może być wielostopniowa.
Od tzw. tła muzycznego, ilustracji mającej z częścią wizualną ściśle określony, ale służebny
związek, poprzez formy spójne, mające wiele istotnych dla całości wizualno/muzycznej – wzajemnych
odniesień i uwarunkowań, aż do działań bezpośrednio związanych ze sobą, gdzie aktualna
sytuacja muzyczna ma bezpośredni związek (o różnym stopniu zależności) z powstającą w tym
samym czasie stroną wizualną, która z kolei ma równie bezpośredni wpływ na powstającą muzykę
lub sytuację muzyczną. Niezależnie od tego, muzyka pełni tu także rolę swego rodzaju kurtyny,
skutecznie oddzielającą miejsce akcji od zewnętrznego, często niepożądanego oddziaływania.
Janusz Jerzy Cywicki, Four cut-out elements/in process, 2007, technika własna/papier, 150 x 150 x 30 cm.
GRAFIKA