Kazimierz M. - Politechnika Radomska

arteria – Rocznik Katedry Sztuki 1
artystycznych, dużo rozmawialiśmy o unizmie. Myślę, że takie zachowania są wpisane w młodość.
Wówczas odkrywaliśmy dla siebie kolorystyczną oszczędność gam barwnych i formalną syntezę
jako wartość i wyznacznik naszych poszukiwań twórczych.
Potem już każdy bardziej indywidualnie i ja sama poszukiwałam własnych rozwiązań plastycznych,
chcąc wyrazić mój świat, ale sądzę, że teoria i twórczość unistyczna Strzemińskiego miała
w tym ważny udział, podobnie jak silnie oddziałała na moich mistrzów, wspomnianych tu artystów,
niektórzy z nich byli jego bezpośrednimi uczniami.
Zofia Baranowicz napisała: „Toteż najbardziej nawet surowe w swym ascetyzmie jego płótna
zadziwiają malarską maestrią kompozycji barw i kunsztem faktury. Wieloletnie poszukiwania unizmu
w malarstwie, zarówno jego teoretycznej formuły, jak i plastycznego kształtu, uwieńczone zostały
najpierw publikacją tekstu (1927), a następnie serią obrazów nazwanych przez autora unistycznymi.
Strzemiński dokonał w nich próby wyeliminowania wszelkich kontrastów, do końca jednak nie
rezygnując z bogatej faktury i koloru, początkowo o subtelnych niuansach, później jednolitego”.
Po kilkunastu latach od skończenia studiów myślę o artystycznej drodze jaką przebyłam, o swoim
uzależnieniu od sztuki i powołaniu własnego, malarskiego świata wyrastającego z doświadczeń
tkaczki. Patrząc na nierównomierne powierzchnie płożących się dywanów ręcznie wiązanych,
przenikające się wzajemnie przędze, tkane materie w różnych zagęszczeniach, uporządkowany splot,
rytmiczny ornament, płaskie, jednolite kształty broszowanych haftów na tkaninach żakardowych
odkryłam świetliste, przenikające się malarskie struktury. Wzbogacam je, rozwijam, postrzegając
również inne, ważne dla mnie motywy i złożoności. Początków artystycznych poszukiwań upatruję
jednak w projektach tkanin na zniszczonych, wielokrotnie przemalowywanych, zarysowywanych,
stemplowanych, drapanych, oddzieranych i ponownie przyklejanych papierowych podłożach.
Układane do korekty w długie ciągi w Pracowni Gobelinu i Dywanu prof. Antoniego Starczewskiego
tworzyły kompozycje, podłogowe mozaiki, stanowiące dla mnie inspirację po dzień dzisiejszy.
Bibliografia:
Słownik malarzy polskich od dwudziestolecia międzywojennego do końca XX wieku, tom 2, red. Jędryczko M.,
Arkady 2001,
Współczesna sztuka polska, red. Ryszkiewicz A., Arkady, Warszawa, 1981,
Huml I., Współczesna tkanina polska, Arkady, Warszawa, 1989,
Strzemiński W. , Teoria widzenia, wyd. II; Wydawnictwo Literackie, Kraków, 1969,
Taranienko Z., Rozmowy o malarstwie, PIW, Warszawa, 1987,
Wróblewska D., Polska grafika współczesna, Interpress, Warszawa 1983.
Katalogi wystaw:
Antoni Starczewski, Grafika, rysunek, rzeźba, tkaniny, dokumentacja; Hommage ‘a Strzemiński,
Państwowa Galeria Sztuki w Łodzi, Galeria Willa, Łódź 1993
Kalejdoskop nr 7-8, str. 42-43, Grzegorz Sztabiński: Antoni Starczewski, Łódź, 1996
Zeszyty ASP, Łódź, XII 2001
Galeria Prezydencka, Sztuka Indywidualności, Oblicza Abstrakcji, Warszawa 2002
Galeria Prezydencka, Sztuka Indywidualności, Sadley, Warszawa 2002
Strony internetowe:
www.artbiznes.pl
www.palacjablonna.pl
www.culture.pl
www.galeria-osobna.pl
www.bwa.olsztyn.pl
Autorka, dr hab., kierownik Katedry Struktur Przestrzennych i Teorii Sztuki Wydziału
Sztuki Politechniki Radomskiej.
SZTUKA
WSPÓŁCZESNA
SYMPOZJUM