Kazimierz M. - Politechnika Radomska

wskazują iż tym co bada jest tkanka społeczna, jej podatność
na zmiany i tolerancja dla tego co nowe, obce i inne.
Marek Kijewski + Kocur (M. Malinowska) porusza się
w obszarze szeroko pojętej kultury wizualnej, głównie kultury
masowej. Idzie to w parze z wykorzystaniem materiałów
zaczerpniętych z życia potocznego (cukierki, klocki lego,
papierowe foremki) i tematów pop (Fred Flinstone z Knossos,
Królowa Midas szuka Bugsa, 1995 r.), balansując na granicy
patosu i żartu. Zastęp klęczących Mao-Tse-Tungów (Inwazja,
2003), – bardzo wyraźnie odnosi się do świata w którym tkwi,
do warunków ekonomicznych, kulturowych, politycznych.
Wojna jest w tym świecie najważniejszym news’em, a polityka
sprowadzona jest do barokowych dekoracji (złocone figurki
Mao). Pokrywanie złotem przedmiotów, wyraża pewien sposób
ekonomicznego myślenia. To co ładne i drogie jest ekonomicznie
interesujące. Zabiegi artysty są tu raczej rozpoznaniem
i komentarzem do rzeczywistości niż jej krytyką.
„Wolność twórcza jest wolnością formy (pisze M. Porębski)
To przez nią i tylko przez formę wypowiedzi, przez jej wybór
artysta prowadzi swoją grę ze światem, z uwarunkowaniami
fizycznymi i duchowymi, które jego działalność, nigdy do końca determinują” 2 .
arteria – Rocznik Katedry Sztuki
Przywołana na wstępie twórczość Aliny Szapocznikow, w cyklu prac z lat 70-tych Fetysze,
wyraża przekonanie artystki, że tylko za pośrednictwem formy można zapisać problem
cielesnej tożsamości podmiotu. Piotr Piotrowski 3 pisząc
o sztuce Szapocznikow wskazuje na jeszcze inną istotną
cechę formy – na pamięć, którą można przeciwstawić realności.
To pamięć zachowuje niezmieniony obraz ciała
podczas gdy ono samo ulega degradacji. Estetyka i pamięć
w formach Szapocznikow nie ma uniwersalnego charakteru.
Jest zindywidualizowana. Dotyczy konkretnego ciała i konkretnego
podmiotu.
Dla wielu artystów wybór formy dla komunikowania idei
ma pierwszorzędne znaczenie. To ona jest nośnikiem znaczeń,
spotkaniem indywidualnej refleksji z formą, którą ona
powołuje.
Wykonane w 2006 roku małe rzeźby Jarosława Perszko, są
Jarosław Perszko, Obiekt „japoński ogród”,
2006.
odwzorowaniem środkowej części dłoni artysty. Wielkość formy
została wymuszona wielkością dłoni, ponieważ jak artysta
powiada „każda forma ma wyłączność na swoją wielkość”. Kostki, na których widoczny jest pejzaż
tych dłoni, można odnosić do dyskusji z formą, ale można
też tłumaczyć (zgodnie z powszechnym przekonaniem),
jako zapis ludzkiego losu, odnosić do problemu ludzkiego
życia, czasu, jego upływu – problemów zawsze obecnych
w zainteresowaniach twórcy. Indywidualność tej wypowiedzi,
tożsamość podmiotu z przedmiotem oraz niepowtarzalność
odwzorowań sprawia, że jeśli próbujemy np. rzutować tę
formę na płaszczyznę, powstaje zupełnie nowa jakość.
Dla twórczości Leszka Oprządka podstawowym problemem
którym się zajmuje jest forma zewnętrzna i wewnętrzna
obiektu rzeźbiarskiego. Kształt zewnętrzny skrywa w sobie
inną formę. Możemy ją dostrzec przez otwory w zewnętrznej.
Od 1996 roku w swoich realizacjach, artysta stwarza pewną
imaginacyjną sytuację zdokumentowaną na zdjęciach RTG.
Ich zadaniem jest odkrywanie i przekazywanie tego co zostało
ukryte wewnątrz. Teraz prace Oprządka składają się z dwóch
2 M. Porębski, Krytycy i sztuka, Kraków 2004, s. 294.
3 P. Piotrowski, Znaczenia modernizmu, Poznań 1999, s. 111.
Marek Kijewski + Kocur, Inwazja, 2003.
Leszek Oprządek, Obiekty RTG, lata 2000-ne.
RZEŹBA