Kazimierz M. - Politechnika Radomska

arteria – Rocznik Katedry Sztuki 10
skłaniało do zastanowienia się nad ich problematyką lub po prostu do podziwiania prac radomskich
artystów.
Przechodząc do analizy konkretnych dzieł, niewątpliwie należy wyróżnić te prace, które cechują
się autentyzmem, panowaniem nad materiałem i techniką, a ich autorów pragnienie kontroli
nad własną osobowością, dzięki czemu wywołują duże wrażenie na widzach. W tym kontekście
można wyróżnić Wiesława Jelonka i jego prace – rzeźbiarskie plakietki, które cechują się nie tylko
fizjonomicznym podobieństwem, zauważalnym w miniaturach portretowych, ale i promieniują wesołym
nastrojem, ironią i wytworną żartobliwością. Wszystkie te cechy jest bardzo trudno wydobyć
w twardym materiale rzeźbiarskim, niewątpliwie pokazuje to więc wielki talent tego artysty.
Z prac malarskich wykładowców Wydziału Sztuki Politechniki Radomskiej ewidentnie wyróżnia
się praca Andrzeja Gieragi, odwołująca się do zasad sztuki optycznej. To wyjątkowo piękny i oryginalny
obraz, komponowany stosunkiem bieli do błękitu, w którym magiczne granatowe odcienie
przyciągają i trzymają w napięciu wzrok widza. Gieraga operuje podobnymi zasadami jak pierwsi
przedstawiciele abstrakcji geometrycznej – Piet Mondrian i Kazimierz Malewicz, którzy uprawiali
programową ascezę i redukcję chromatyczną; tutaj grają tylko dwa lub trzy kolory podstawowe.
Ekscytująco jawią prace Łukasza Rudeckiego, inspirowane tematem samotności, cechując się
wewnętrzną wrażliwością oraz kameralnym formatem intymności.
Na wystawie przedstawiono niemało prac abstrakcyjnych, które spajały malarskie i graficzne środki
wyrazu. Barwne, malowane akwarelą, kredkami, temperą, wykonane techniką druku graficznego czy
własnoręcznie wytworzonego papieru albo mające formę collage’u, prace te intrygują grą techniki
i materiałów, barwną malarską wizją, nietuzinkowymi decyzjami układu. W tym miejscu trzeba
wspomnieć prace takich twórców jak Andrzej Markiewicz, Kazimierz Łyszcz, Bożena Kurkowska,
Hanna Wojdała-Markowska, Katarzyna Nowicka-Urbańska. W ich dziełach główną rolę gra kolor.
Paletę wymienianych autorów nie sposób zdefiniować, jest ona bardzo rozmaita. Interesują ich różne
możliwości objawiania się koloru, warunkające rozmaitość percepcji; w tym celu kładzie farbę
Katarzyna Nowicka-Urbańska, Cykl „Ściany, lustra”, Tryptyk I - jesień, 2007, technika mieszana, papier, 54x64 cm.
WYSTAWY